تقابل بزرگ بایدن با صنعت نفت

به گزارش میز نفت، دو هفته پیش جو بایدن کاری قابل توجه و تقریباً بی سابقه انجام داد: او به غول های نفتی نه گفت.

دولت بایدن اعطای مجوزهای جدید برای ساخت پایانه‌های صادرات ال ان جی را متوقف کرد، اقدامی که واشنگتن تقریباً یک دهه بود بدون هیچ گونه محدودیتی انجام می داد. البته این مخالفت، موقتی است، چرا كه کارشناسان وزارت انرژی ماه های آینده را صرف یافتن سازوكار جدیدی برای اعطای مجوزها براساس علوم اقتصادی و فنی می کنند. اما این شرایط خشم صنعت نفت و سیاستمداران را به دنبال داشته است.

برای ارائه یک راه حل، سیاستمداران وابسته به صنعت نفت در روزهای آینده برای برگزاری جلسات استماع گاز طبیعی در کنگره تلاش می کنند.

جو مانچین - که بیش از هر کس دیگری در کنگره پول لابی از غول های نفتی دریافت کرده است و بنیانگذار یک شركت تجارت زغال سنگ است - در حال تشکیل جلسه ای در سنا در هفته جاری است.

توبی رایس، یکی از کارشناسان احضار شده توسط این هیئت، مالک شرکتی است که بیش از سایرین در کشور گاز طبیعی تولید می کند.

رایس گفت: انقلاب شكست هیدرولیك، اقتصاد ما را تقویت کرده و ما را از اتکا به منابع خارجی گاز طبیعی باز داشته است. همچنین شاهد بیش از 60 درصد کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ایالات متحده از ابتدای قرن با كنار گذاشتن زغال‌سنگ هستیم.

مصرف گاز در یک نیروگاه، انتشار كربن کمتری نسبت به زغال سنگ دارد. اما گاز گلخانه‌ای مهم دیگری وجود دارد - متان - و این همان چیزی است که "گاز طبیعی" از آن تشکیل شده است. در صورت نشت متان از یک چاه یا خط لوله نشت، این گاز 80 برابر قوی تر از دی اکسید کربن، می تواند گرما را به دام اندازد.

احتمالاً به همین دلیل، سهم آمریکا در گرمایش جهانی در دو دهه گذشته تقریبا کاهش نیافته است. گاز طبیعی به دور از اینکه یک نعمت باشد، یك تله بوده است، دامی که صنعت اکنون می خواهد بقیه جهان را نیز در آن گرفتار کند.

من معتقدم هیچ دلیلی وجود ندارد که مستقیماً از زغال سنگ به سوی انرژی های تجدیدپذیر نرویم. بدین ترتیب توسعه بیشتر صنعت گاز ضرورتی نخواهد داشت.

علاوه بر این، استفاده از گاز طبیعی در صنعت كشتیرانی و برای انجام سفرهای دریایی طولانی در اقیانوس با نشت همراه بوده که بسیار بدتر از زغال سنگ است.

اگر کاخ سفید به اعطای تمام مجوزهای مورد نظر صنعت ادامه می داد، ظرف یک دهه گاز طبیعی ایالات متحده بیش از میزان انتشار گازهای گلخانه ای در قاره اروپا، این گازهای عامل تغییر اقلیم را تولید می کند. این بزرگترین پروژه گسترش سوخت فسیلی بر روی كره زمین است.

ما اکنون در سیاره‌ای زندگی می‌کنیم که ارزان‌ترین راه برای تولید انرژی، نصب یک سلول شیشه‌ای به سوی خورشید است. هیچ دلیلی وجود ندارد که مستقیماً از زغال سنگ به انرژی های تجدیدپذیر نرویم.

این ایده که گاز «سوخت دوره گذار» می باشد، یک دهه منسوخ شده است، اما این یک بحث است که صنعت نفت می‌خواهد چهار یا پنج دهه آینده همچنان گسترش یابد، بنابراین این زیرساخت جدید تا چه زمانی دوام می آورد؟

اریک کورمیر نماینده جنوب غربی لوئیزیانا، جایی که بیشتر این زیرساخت ها در آن قرار دارد، این مبارزه را رهبری کرده و به آسیبی که این تاسیسات به هوا و آب وارد می کنند، اشاره می کند. کورمیر می گوید: این منطقه از طوفان‌های لورا و دلتا 17 میلیارد دلار آسیب اقتصادی دیده است و به 44000 خانه آسیب رسیده و جمعیت را حدود 7 درصد کاهش داده است.

البته سبز شویی غول های نفتی سالهاست که ادامه دارد. اما صنعت نفت روزگار سخت تری را سپری می کند، به ویژه پس از یک نظرسنجی اقتصادی جدید که هفته گذشته منتشر شد نشان داد که ادامه ساخت زیرساخت صادرات LNG هزینه انرژی را برای آمریکایی ها 9 تا 14 درصد افزایش می دهد. نظرسنجی‌ها به‌طور قطعی نشان می‌دهد که آمریکایی‌ها نمی‌خواهند کشورشان را برای ارسال گاز ارزان به چین تحت فشار بگذارند.

در این مرحله، با دور زدن فناوری‌های تجدیدپذیر جدید، تنها امید واقعی آنها بازی‌های سیاسی است. اما ایستادگی رهبران روشنفکر در مقابل آنها بسیار آسان تر می شود. در ماه دسامبر، در دبی، رهبران جهان تعهدی را برای «گذار» از سوخت‌های فسیلی امضا کردند. جو بایدن نیز در واشنگتن نشان داد که منظورش همین موضوع بوده است.
 
نویسنده: بیل مک کیبن
منبع: گاردین
مترجم: محسن داوری