به گزارش میز نفت، بزرگترین
تفاهمنامه وزارت نفت یا شرکت ملی نفت با شرکتهای نفتی مربوط به تفاهمنامه این شرکت با شرکت
گازپروم روسیه است؛ با رقمی معادل
40 میلیارد دلار که در 28 تیر 1401 بهصورت مجازی میان دو شرکت امضا شد.
از این جنس تفاهمنامهها طی سه سال گذشته در وزارت نفت بسیار امضا شده است اما اغلب آنها به سرانجام و تبدیلشدن به قرارداد نرسیده است؛ همین موضوع موجب بروز انتقادات بسیاری از وزارت نفت شد اما رئیسجمهور فقید و مدیران ارشد دولت، به شکل عجیبی این تفاهمنامهها را نشانه موفقیت خود میدانستند!
نکته جالب دراینباره آن است که رسانههای دولتی و شبهدولتی، با تیتر کردن امضای تفاهمنامههای نفتی و گازی چنین القا میکردند که بدون برجام و کمک گرفتن از سرمایهگذاریهای کلان خارجی، موفق به امضای این اسناد بیارزش شدهاند.
آن بخش از تفاهمنامههایی هم که به
قرارداد نفتی تبدیل شد، هنوز به مرحله تنفیذ نرسیده است تا دولت چهاردهم تکلیف آن را مشخص کند.
دولت سیزدهم را در بخش نفت، باید دولت تفاهم دانست که بهجای جذب سرمایهگذاری، به دنبال امضای تفاهمنامههای نمایشی و بدون تعهد بود و با این ابزار، سعی داشت خود را یک دولت موفق در این حوزه بنامد.