به گزارش
ميزنفت، بر اساس آخرین گزارش ارسال شده به وزارت نفت از سوی مدیریت این طرحها، تمامی امور مربوط به سیراف متوقف شده و کارهای اجرایی هنوز در مرحله خاک برداری است اما نکته مهم دیگری که در این گزارش به آشاره شده است، الزام هر یک از سرمایه گذاران به احداث واحد یوتیلیتی بطور مجزا و اختصاصی است.
این تغییر در شرایطی رخ داده است که تا پیش از این تصمیم و بر اساس طرح اولیه این پالایشگاهها، قرار بود یک واحد یوتیلیتی در سیراف احداث شده و هر یک از سرمایه گذاران 10 درصد هزینههای آن را پرداخت کرده و 20 درصد باقی مانده توسط شرکت ملی پالایش و پخش پرداخت شود که با توجه به انصراف اکثر سرمایه گذاران از این پروژه خام و کاغذی، ساخت چنین واحذی برای 8 پالایشگاه 60 هزار بشکهای به بایگانی رفت تا هر کدام از سرمایه گذارانی که میخواهند در سیراف حاضر شوند بطور مجزا واحد یوتیلیتی احداث کنند.
این تصمیم بخوبی نشان میدهد که برخلاف گفته مسئولان این پالایشگاه مبنی بر آمادگی سرمایه گذاران برای سرمایه گذاری در سیراف، بیشتر سرمایه گذاران از حضور در این پروژه بی پشتوانه انصراف داده تا معادلات به هم بریزد. این تصمیم در حالی اتخاذ شده است که هزینه ساخت یک واحد یوتیلیتی حداقل 60 میلیون دلار برآورد میشود که با توجه به عدم توانایی سرمایه گذاری از سوی بخش خصوصی دراین باره، چند شرکتی که هنوز به سیراف میاندیشند نیز راه خود را از این پروژه جدا کنند.
بر اساس طرحی که علیرضا صادق آبادی از دانشجویان زنگنه٬ به وزیر نفت ارائه کرده بود 8 پالایشگاه 60 هزار بشکه ای طراحی و احداث میشد تا با تبدیل میعانات گازی به فرآورده های نفتی از خام فروشی جلوگیری کند. شیخ الورزا هم پذیرفت و بسرعت شرکتی تحت عنوان شرکت پالایشی فراگیر سیراف تشکیل شد و صادق آبادی مدیریت آنرا بر عهده گرفت.
حالا همه چیز در کماست؛ نه خوراکی در میان است نه انگیزه ای وجود دارد و نه آینده ای روشن قابل رویت است؛ وزارت نفت بشدت روی این موضوع مانور میداد که پالایشگاه سیراف نهایتا تا نیمه نخست سال 96 به بهره برداری میرسد ولی همه وقت وهزینههایی که برای این طرح صرف شده است در توقف کامل به سر میبرد.