بیکاری یک چهارم دکل های حفاری ایران

به گزارش میز نفت، عدم فعالیت دکل‌های حفاری می‌تواند به ظرفیت اعضای اوپک برای تولید نفت از میادین قدیمی‌تر که جهت حفظ فشار و تولید نیاز به پمپاژ مداوم دارند،آسیب وارد كند.

بدین ترتیب، اگر در سال های آینده، تنش های تهران با ایالات متحده کاهش یابد، افزایش تولید به سطح پیش از تحریم های کاخ سفید برای ایران دشوار خواهد بود.

هدف تحریم چیست؟

  هدف تحریم های ایالات متحده، کاهش قدرت هسته ای و نفوذ منطقه ای تهران بوده است. آنها ایران را مجبور کرده اند تولید نفت خود را از اوایل سال ۲۰۱۸ میلادی به نصف کاهش داده و به کمتر از ۲ میلیون بشکه در روز برساند، زیرا پالایشگاه های سراسر جهان ( به استثنای پالایشگاه های کوچک و خصوصی چینی ها) خرید نفت خود از تهران را متوقف کرده اند.



کاهش شدید تولید و صادرات نفت، رکود اقتصادی را در این کشور عمیق تر کرده و منبع اصلی درآمد دولت را به شدت محدود کرده است. کاهش گستره فعالیت های اکتشاف و تولید نیز باعث اخراج گسترده هزاران نفر از کارکنان نفت شده است.

کاهش شدید قیمت نفت از سال ۲۰۲۰ میلادی تاكنون به دلیل تاثیر همه گیری ویروس کرونا بر تقاضای جهانی نیز، چالش های فراروی اقتصاد ایران را تشدید كرده است.
 

فراموش شدن تعمیر دکل های حفاری
 

برخی از دكل های حفاری نفتی ایران به دلیل عدم امكان تعمیر و کمبود قطعه، از کار افتاده اند. تحریم ها همچنین خرید و واردات قطعات یدکی را برای شركت های ایرانی دشوارتر و گران کرده است.

میهن دوست، یک کارشناس صنعت حفاری در گفتگو با رویترز اعلام کرد: ما همچنان به کشورهای دیگر وابسته هستیم. این مانند یادگیری کار با کنترل از راه دور تلویزیون است، اما هنوز هیچ سرنخی از نحوه ساخت تلویزیون ندارید.

او افزود که تحریم ها هزینه قطعات یدکی را تا ۵ برابر افزایش داده و تعمیر دکل ها را غیرممکن کرده است.

رضا بنی مهد، بازرگان ساکن در تهران که در پروژه‌های انرژی کار می‌کند، گفت: دكل های نفتی چینی برای سال‌هایی که ایرانی ها تحریم بودند، مناسب نیازهای ایران بود، اما آنها کیفیت طولانی مدت دكل های آمریکایی و اروپایی را نداشتند.

کمتر از نیمی از دکل‌های حفاری ایران توسط شرکت ملی حفاری ایران، یکی از شرکت‌های تابعه غول انرژی دولتی، شرکت ملی نفت ایران (NIOC) اداره می‌شود. این شرکت دارای ۷۳ دکل نفتی در خشکی و فراساحل است، اما به گفته یک منبع آگاه از واحد عملیات این شرکت، ۱۷ دکل  نفتی درآمد صفر دارند و ۶ دکل فعالیت اندکی داشته اند. این اعداد در مقایسه با ۵ دکل غیرفعال در سال ۲۰۱۷ میلادی و ۴ دکل فاقد فعالیت در سال ۲۰۱۶ میلادی بهت آور است.



۷۵ دکل باقی مانده متعلق به شرکت های

عملیات حفاری کوچک است. رویترز نتوانست وضعیت تمام دکل های خصوصی را تأیید کند، اما دو منبع صنعتی گفتند که دستکم ۲۰ دکل از این دکل ها بیکار شده اند.

بر اساس داده‌های اوپک، دکل های ایران بیش از رقیب منطقه‌ای عربستان سعودی که دارای 125 دکل است، می باشد. یک مقام نفتی در خبرگزاری دولتی ایرنا پنج سال پیش با اعلام خبر بالا گفته بود که حدود 85 درصد از دكل های ناوگان ایران نیاز به نگهداری و تعمیر دارند.
 

اخراج نیروی کار برای کاهش هزینه ها

 
شرکت‌های حفاری ایرانی نیز اخراج‌های گسترده‌ای را آغاز کرده‌اند. بر اساس گزارش فصلی شرکت ملی حفاری ایران، تعداد کارکنان این شرکت از ۹۳۰۰ نفر در سال ۲۰۱۷ میلادی به ۲۸۰۰ نفر در سال ۲۰۱۹ میلادی کاهش یافته است.

این یک افول بزرگ پس از اوج گیری صنعت حفاری به دنبال توافق دولت ایران با دولت باراک اوباما، رئیس‌جمهور سابق است که به تحریم‌های نفتی و مالی تهران در سال ۲۰۱۶ میلادی پایان داد. تعداد دکل‌های حفاری از ۱۳۰ دکل با رشدی چشمگیر پس از توافق به ۱۵۷ دکل افزایش یافت.

دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا در سال ۲۰۱۸ میلادی تحریم‌ها را مجدداً اعمال کرد تا ایران را مجبور کند محدودیت‌های سخت‌تر در مورد فعالیت هسته‌ای خود را بپذیرد، برنامه موشک‌های بالستیک خود را محدود کند و به حمایت از نیروهای نیابتی در خاورمیانه پایان دهد. سیاستی که صنعت حفاری ایران را به چالشی بزرگ در میان مدت و بلندمدت روبرو کرده است.
 
 
 
 

شنبه ۲۵ فروردين ۱۴۰۳ ساعت ۰۸:۱۸