کودتا علیه تصمیم زنگنه در غرب کارون

به گزارش میز نفت ، پایان تقسیم غرب کارون میان خودمانی‌ها، مهم‌ترین برنامه وزارت نفت در دوره جدید است؛ موضوع مهمی که زنگنه در سال پایان صدارت خود به دنبال آن بود و حتی پای علی آقا محمدی را به این ماجرا باز کرد. غرب کارون شامل چندین میدان مهم نفتی است که اغلب آن‌ها مشترک بوده و عملیات توسعه آن از بیست سال پیش آغاز شده ولی خروجی آن بسیار ضعیف بوده است.

شرکت ساینوپک چین ، توسعه دو میدان آزادگان شمالی و یادآوران را در دولت دهم بر عهده گرفت؛ آزادگان  جنوبی هم به CNPC چین رسید و یاران هم به شرکت ایرانی پرشیا. مجموع تولید از همه این میادین کمتر از 350 هزار بشکه در روز است درحالی‌که انتظار می‌رفت مجموع تولید از این میادین، به یک میلیون بشکه در روز برسد.

در میان این میادین، آزادگان جنوبی «بی‌صاحب‌ترین» میدان نفتی به شمار می‌رفت که زنگنه در سال 93 چینی‌ها را از آنجا اخراج کرد؛ او گفت این میدان توسط شرکت مهندسی و توسعه نفت توسعه می‌یابد. حسین نژاد مدیرعامل متن هم گفت تا سال 95 میزان تولید از آزادگان جنوبی به 320 هزار بشکه در روز می‌رسد.



اما بااین‌وجود، ده‌ها حلقه چاه در این میدان حفر شد که اغلب بی‌کیفیت و ناقص بود تا عملاً پول نفت، در چاه سوء مدیریت هدر برود. به‌قدری شلختگی در آزادگان جنوبی موج زد که درنهایت زنگنه تصمیم گرفت توسعه این میدان را به شرکت پتروپارس واگذار کند.

زنگنه می‌گفت یک شرکت اکتشاف و تولید ایرانی آزادگان جنوبی را توسعه می‌دهد ولی همه می‌دانستند قراراست چه اتفاقی بر سر غرب کارون بیفتد. از وزارت نفت به مجموعه شرکت‌های اکتشاف و تولید اعلام شد خود را برای قرارداد شیرین در غرب کارون آماده کنند.

بر اساس ایده زنگنه، یک کنسرسیوم برای آزادگان شمالی، مرکزی و جنوبی تشکیل و کار‌ها در سه بخش انجام می‌شد. این کنسرسیوم که شرکت عام سرمایه‌گذاری شرکت‌های E&P نام‌گذاری شده با سرمایه ۱۰۰ میلیارد تومان به ثبت می‌رسید و سپرده نقدی ۳۵ درصد از سرمایه ثبتی که سهم هر شرکت حدود ۲ میلیارد تومان می‌بود.

بر اساس تصمیمی که نهایی شد، سه کنسرسیوم جانبی با ترکیب خاص وارد این برنامه می‌شدند. شرکت‌های خصوصی شامل دانا انرژی، پاسارگاد، PPZ و... شرکت‌های متعلق به نهاد‌های غیردولتی، و دیگری شرکت‌های متعلق به دولت شامل اویک، مپنا و... بود. البته در برنامه تدوین‌شده، پتروپارس قرارداد خود را در آزادگان مرکزی ادامه می‌داد و شرکت پترو ایران هم با پتروپارس کنسرسیوم دیگری را تشکیل می‌داد.

در این طرح، سه میدان میان سه کنسرسیوم فرعی توسعه می‌یابد که یک تقسیم‌کار بی‌نظیر برای سال پایانی دولت بود و دولت سیزدهم، فارغ از اینکه وابسته به کدام جریان سیاسی تعلق داشته باشد مجبور به اجرای قرارداد‌هایی بود که زنگنه طرحش را ریخته بود.

حالا وزارت نفت تصمیم گرفته است با پایان دادن به این مدل عجیب، توسعه یکپارچه غرب کارون را در دستور کار قرار دهد تا بجای آنکه منافع شرکت‌های «رفیق» تأمین شود، منافع ملی در اولویت قرار بگیرد.

دوشنبه ۱۹ مهر ۱۴۰۰ ساعت ۲۱:۱۷