تاملی بر اظهارات جدید زنگنه
وزیری که گرفتار عُجب است!
وحید حاجی پور | همه اظهارات وزیر نفت در برنامه «تیتر امشب» به کنار، عُجب و تکبری که زنگنه از خود به نمایش گذاشت، مصداق بارز فرمایش امیر کلام، امیرالمؤمنین (ع) است که می‌فرماید: «خودپسندی، یکی از حسودان عقل است». زنگنه شب گذشته تا توانست «مَن مَن» کرد تا نشان دهد مشکل امروز صنعت نفت، نه تحریم و مشکلات مالی، بلکه خودبزرگ‌بینی وزیری است که همه چیز را ویران کرده است.
بارها نوشته‌ایم که زنگنه خود را عقل کل می‌داند؛ حرف احدی جز خود را قبول ندارد و هرکس که نقدی به او وارد کند، بلافاصله برکنار می‌شود. فضای سرکوبگرانه‌ای که او در 15 سال وزارت خود در نفت ایجاد کرده، فرصت ابراز وجود برای طبقه کارشناسان نفت را گرفته و آنها را تبدیل به کارکنانی مطیع بدون هیچ نظری کرده است.
او معتقد است کسی جز او نمی‌فهمد، کسی جز او به منافع ملی آگاه نیست و هیچ‌کس هم نمی‌تواند مانند او، مصالح جمهوری اسلامی ایران را رقم بزند. نگاهی به اظهارات چند سال گذشته ژنرال، به‌راحتی نشان‌دهنده میزان تکیه‌اش به اندیشه‌ای است که مثلاً می‌خواهد منافع ملی را تأمین کند اما عایدی‌ای جز ویرانی برای نفت نداشت.
این عادت زنگنه است؛ خود را فرای همه می‌داند و وقتی در اتمسفر خودبزرگ‌بینی‌اش، همه چیز را خراب می‌کند، توپ را به زمین دیگران می‌اندازد و از قبول مسئولیت شانه خالی می‌کند. برای وزیری که خود را عضو هیئت‌علمی دانشگاه تهران کرده است، بدیهی‌ترین اصول مدیریت یک شوخی است. او منم‌منم می‌کند ولی در قبال خروجی تصمیماتش هیچ مسئولیتی قبول نمی‌کند.
البته مشکل در جایی دیگر است؛ همه نگون بختیهای صنعت نفت از آنجا نشات می‌گیرد که برخی نهادهای نظارتی و البته چهره‌هایی خاص، به بهانه‌های مختلف با او کنار می‌آیند و سعی می‌کنند او را بیمه کنند؛ فقط کافی است نگاهی به جذب نورچشمی‌ها در وزارت نفت نگاهی داشته باشیم تا متوجه عمق ماجرا شویم.
وقتی خیال وزیر راحت باشد، طبیعی است که نفت را ملک خصوصی‌اش می‌داند و اجتهادهای شخصی خود را بر منافع ملی که فقط از نظر خودش منافع ملی است، ارجح می‌شمارد. او نفت را طوری اداره کرده و می‌کند که خودش دوست دارد؛ کاری هم به عملکرد ساختگی خود ندارد و هرگاه نیز انتقادها بیشتر می‌شود، می‌گوید مقصر بقیه هستند!
زنگنه از تکبر عبور کرده و به عُجب رسیده است؛ کمی سواد فقهی کافی است تا به عمق این کلمه و تأثیرش بر تفکر و رفتار آدمی پی ببریم؛ عُجبی که نفت را بطور کامل ویران کرده است و دولت بعدی، قرار است خرابه‌ای را تحویل بگیرد که زنگنه به آن می‌بالد. با همان فرمولی که توانسته سوءمدیریت‌ها را به منافع ملی مرتبط سازد و البته، کسی هم نیست از او بازخواست کند که در 15 سال وزارت خود، چه بلایی بر سر این صنعت آورده است.
وزیری که بنا به اجتهاد شخصی خود، اسناد بالادستی کشور را به سخره می‌گیرد، ژنرالی که برخلاف منافع ملی قدم برمی‌دارد و تا می‌تواند برای کشور بحران‌سازی می‌کند، شیخ از وزرایی که تا توانست نفت را به استخدام اهداف دشمنان کشور در آورد، همه‌وهمه نتیجه همان طرز تفکری است که موجب بروز خسارت‌های کلانی شده است.
شب گذشته زنگنه رسماً گفت مدیریتش بر نفت، برحسب مصالحی بوده که خودش فکر می‌کرده مصلحت است؛ این عبارت یعنی همه نظام و بدنه کارشناسی در کنار عقل وزیر، هیچ هستند و این زنگنه است که می‌فهمد و می‌داند که برای منافع ملی، چه بلایی بر سر نفت بیاورد. این حجم از خودبزرگ‌بینی، محصول فاکتورهای پر شماری است که به زنگنه این جسارت را داده در «دور افتخار» خود، نفت را برای همیشه تبدیل به یک صنعت ذلیل و ورشکسته کند. همین!
بارها نوشته‌ایم که زنگنه خود را عقل کل می‌داند؛ حرف احدی جز خود را قبول ندارد و هرکس که نقدی به او وارد کند، بلافاصله برکنار می‌شود. فضای سرکوبگرانه‌ای که او در 15 سال وزارت خود در نفت ایجاد کرده، فرصت ابراز وجود برای طبقه کارشناسان نفت را گرفته و آنها را تبدیل به کارکنانی مطیع بدون هیچ نظری کرده است.
او معتقد است کسی جز او نمی‌فهمد، کسی جز او به منافع ملی آگاه نیست و هیچ‌کس هم نمی‌تواند مانند او، مصالح جمهوری اسلامی ایران را رقم بزند. نگاهی به اظهارات چند سال گذشته ژنرال، به‌راحتی نشان‌دهنده میزان تکیه‌اش به اندیشه‌ای است که مثلاً می‌خواهد منافع ملی را تأمین کند اما عایدی‌ای جز ویرانی برای نفت نداشت.
این عادت زنگنه است؛ خود را فرای همه می‌داند و وقتی در اتمسفر خودبزرگ‌بینی‌اش، همه چیز را خراب می‌کند، توپ را به زمین دیگران می‌اندازد و از قبول مسئولیت شانه خالی می‌کند. برای وزیری که خود را عضو هیئت‌علمی دانشگاه تهران کرده است، بدیهی‌ترین اصول مدیریت یک شوخی است. او منم‌منم می‌کند ولی در قبال خروجی تصمیماتش هیچ مسئولیتی قبول نمی‌کند.
البته مشکل در جایی دیگر است؛ همه نگون بختیهای صنعت نفت از آنجا نشات می‌گیرد که برخی نهادهای نظارتی و البته چهره‌هایی خاص، به بهانه‌های مختلف با او کنار می‌آیند و سعی می‌کنند او را بیمه کنند؛ فقط کافی است نگاهی به جذب نورچشمی‌ها در وزارت نفت نگاهی داشته باشیم تا متوجه عمق ماجرا شویم.
وقتی خیال وزیر راحت باشد، طبیعی است که نفت را ملک خصوصی‌اش می‌داند و اجتهادهای شخصی خود را بر منافع ملی که فقط از نظر خودش منافع ملی است، ارجح می‌شمارد. او نفت را طوری اداره کرده و می‌کند که خودش دوست دارد؛ کاری هم به عملکرد ساختگی خود ندارد و هرگاه نیز انتقادها بیشتر می‌شود، می‌گوید مقصر بقیه هستند!
زنگنه از تکبر عبور کرده و به عُجب رسیده است؛ کمی سواد فقهی کافی است تا به عمق این کلمه و تأثیرش بر تفکر و رفتار آدمی پی ببریم؛ عُجبی که نفت را بطور کامل ویران کرده است و دولت بعدی، قرار است خرابه‌ای را تحویل بگیرد که زنگنه به آن می‌بالد. با همان فرمولی که توانسته سوءمدیریت‌ها را به منافع ملی مرتبط سازد و البته، کسی هم نیست از او بازخواست کند که در 15 سال وزارت خود، چه بلایی بر سر این صنعت آورده است.
وزیری که بنا به اجتهاد شخصی خود، اسناد بالادستی کشور را به سخره می‌گیرد، ژنرالی که برخلاف منافع ملی قدم برمی‌دارد و تا می‌تواند برای کشور بحران‌سازی می‌کند، شیخ از وزرایی که تا توانست نفت را به استخدام اهداف دشمنان کشور در آورد، همه‌وهمه نتیجه همان طرز تفکری است که موجب بروز خسارت‌های کلانی شده است.
شب گذشته زنگنه رسماً گفت مدیریتش بر نفت، برحسب مصالحی بوده که خودش فکر می‌کرده مصلحت است؛ این عبارت یعنی همه نظام و بدنه کارشناسی در کنار عقل وزیر، هیچ هستند و این زنگنه است که می‌فهمد و می‌داند که برای منافع ملی، چه بلایی بر سر نفت بیاورد. این حجم از خودبزرگ‌بینی، محصول فاکتورهای پر شماری است که به زنگنه این جسارت را داده در «دور افتخار» خود، نفت را برای همیشه تبدیل به یک صنعت ذلیل و ورشکسته کند. همین!
يکشنبه ۱۲ بهمن ۱۳۹۹ ساعت ۱۱:۵۳
کد مطلب: 29307
