شکست کپی‌برداری‌های ناقص وزارت نفت
سراب شرکت‌های اکتشاف و تولید
وحید حاجی پور| بازگشت زنگنه به وزارت نفت، ورود یک استراتژی جدید را در پی داشت؛ او سعی داشت با راه‌اندازی شرکت‌های اکتشاف و تولید معروف به شرکت‌های E&P تحولی بزرگ در نفت به وجود بیاورد که البته کپی‌برداری ناقص و جهان‌سومی ازاین‌گونه شرکت‌ها بود.
این استراتژی هم‌زمان شد با تدوین نسل جدید قراردادهای نفتی که قرار شد از دل این قراردادها و حضور شرکت‌های مطرح اروپایی در صنعت نفت، برخی شرکت‌های نفتی داخلی با عبور از فیلترهای سخت، نشان E&P را از دستان وزارت نفت دریافت کنند. این وزارتخانه طی فراخوانی داخلی به شرکت‌های داخلی از آن‌ها خواست برای قرار گرفتن در این فهرست، مدارک لازم را برای بررسی ارسال کنند.
زنگنه گفته بود شرکت‌هایی موفق به شراکت با شرکت‌های خارجی می‌شوند که بتوانند استانداردهای موردنظر را کسب کنند پس طبیعی بود شرکت‌های ایرانی برای تداوم حضورشان در نفت ، برنامه وزارتخانه را جدی بگیرند. وزارت نفت هم فیلترها را اعمال کرد و پس از چند ماه 9 شرکت را E&P نامید. این 9 شرکت تنها شرکت‌هایی بودند که می‌توانستند در قالب قراردادهای IPC با خارجی‌ها کار کنند و شریکشان شوند اما پس از چند هفته از اعلام این موضوع، وزیر نفت اعلام کرد البته این فهرست پیشنهادی ایران به شرکت‌های خارجی است و اگر شرکت‌های خارجی، شرکت‌های ایرانی خارج از این لیست را هم انتخاب کنند مشکلی نخواهند داشت.
نخستین عقب‌نشینی وزارت نفت درست در این مرحله رقم خورد، جایی که قید «اجبار» به قید «اختیار» تغییر پیدا کرد. این به معنای تمام شدن همه داستان‌پردازی‌های عجیب‌وغریب وزارت نفت درباره شرکت‌های اکتشاف و تولید بود بنابراین هر شرکتی که به وزارتخانه گله می‌کرد که چرا در لیست E&P نیست بلافاصله در داخل این فهرست جا داده می‌شد به‌طوری‌که تعداد شرکت‌های E&P به 17 مورد رسید و حتی شرکت حفاری شمال هم یک شرکت E&P شناخته شد!
دیگر واژه پرطمطراق E&p به یک کلیشه تبدیل شد؛ به‌مانند دوره نخست لیگ برتر فوتبال ایران که شماره بازیکنان، لاتین نوشته شد، شرکت‌های نفتی ایرانی هم این عبارت را روی بروشورهای خود ثبت کردند بدون آنکه بدانند این واژه چیست و چه شاخص‌هایی دارد. هیچ روندی تغییر نکرد به‌جز دورهمی‌های شرکت‌های E&P که با تشریح مدل‌های کسب‌وکار و واژگان لاتین برگزار می‌شد، هیچ تغییری در کار به وجود نیامد.
هم این شرکت‌ها به‌خوبی می‌دانسته و می‌دانند که «سرکار» هستند و هم وزارت نفت آن را رها کرد تا مشخص شود کسانی که باید به دنبال «کار» باشند، به دنبال مباحثی هستند که خود بدان اعتقاد ندارند و هرچه بود، تقلید ناشیانه از یک مدل و حرفه‌ای جا زدن خود بود. هنوز مشخص نیست با ورود این واژه به صنعت نفت چه اتفاقی ولو کوچک رخ داده است. بدون تردید هیچ تغییری احساس نشده است و شرکت‌های E&P همان مسیر گذشته را طی می‌کنند و با شکست قرارداد IPC دوباره همان روند گذشته در دستور کار قرار گرفته است.
بازی که وزارت نفت طی 5 سال گذشته آغاز کرده ، هیچ دستاوردی برای صنعت نفت نداشته است و وقت «کار» صرف شعارزدگی شد. البته که برای فرار از پاسخگویی بازهم پای منتقدان را به میان کشیده می‌شود با این کلیدواژه که «نگذاشتند»! حربه‌ای که همواره به کار گرفته می‌شود و به‌قدری کهنه شده است که مدافعان وزارت نفت با اکراه به آن چنگ می‌زنند.
نمایش E&P به پایان خود رسیده است؛ شرکت‌های ایرانی طبق همان مدلی که پیش‌تر به کار مشغول بودند بازهم ادامه خواهند داد؛ یک MDP، حفاری چند چاه و جانمایی تأسیسات موردنیاز، حالا چه با قراردادهای IPC ، EPC یا EPCF و ...؛ طی این 5 سال تنها وقت کشور گرفته و ساده‌ترین امور هم قربانی شعارزدگی و ایده آل گرایی شد که از همان ابتدا مشخص بود هیچ خروجی برای کشور ندارد. خودمانی‌تر بخواهیم بگوییم، باید تمامی این روند و برچسب E&P را یک جوک و «شو» بدانیم که به شکل قابل‌توجهی به شکست انجامید.
این استراتژی هم‌زمان شد با تدوین نسل جدید قراردادهای نفتی که قرار شد از دل این قراردادها و حضور شرکت‌های مطرح اروپایی در صنعت نفت، برخی شرکت‌های نفتی داخلی با عبور از فیلترهای سخت، نشان E&P را از دستان وزارت نفت دریافت کنند. این وزارتخانه طی فراخوانی داخلی به شرکت‌های داخلی از آن‌ها خواست برای قرار گرفتن در این فهرست، مدارک لازم را برای بررسی ارسال کنند.
زنگنه گفته بود شرکت‌هایی موفق به شراکت با شرکت‌های خارجی می‌شوند که بتوانند استانداردهای موردنظر را کسب کنند پس طبیعی بود شرکت‌های ایرانی برای تداوم حضورشان در نفت ، برنامه وزارتخانه را جدی بگیرند. وزارت نفت هم فیلترها را اعمال کرد و پس از چند ماه 9 شرکت را E&P نامید. این 9 شرکت تنها شرکت‌هایی بودند که می‌توانستند در قالب قراردادهای IPC با خارجی‌ها کار کنند و شریکشان شوند اما پس از چند هفته از اعلام این موضوع، وزیر نفت اعلام کرد البته این فهرست پیشنهادی ایران به شرکت‌های خارجی است و اگر شرکت‌های خارجی، شرکت‌های ایرانی خارج از این لیست را هم انتخاب کنند مشکلی نخواهند داشت.
نخستین عقب‌نشینی وزارت نفت درست در این مرحله رقم خورد، جایی که قید «اجبار» به قید «اختیار» تغییر پیدا کرد. این به معنای تمام شدن همه داستان‌پردازی‌های عجیب‌وغریب وزارت نفت درباره شرکت‌های اکتشاف و تولید بود بنابراین هر شرکتی که به وزارتخانه گله می‌کرد که چرا در لیست E&P نیست بلافاصله در داخل این فهرست جا داده می‌شد به‌طوری‌که تعداد شرکت‌های E&P به 17 مورد رسید و حتی شرکت حفاری شمال هم یک شرکت E&P شناخته شد!
دیگر واژه پرطمطراق E&p به یک کلیشه تبدیل شد؛ به‌مانند دوره نخست لیگ برتر فوتبال ایران که شماره بازیکنان، لاتین نوشته شد، شرکت‌های نفتی ایرانی هم این عبارت را روی بروشورهای خود ثبت کردند بدون آنکه بدانند این واژه چیست و چه شاخص‌هایی دارد. هیچ روندی تغییر نکرد به‌جز دورهمی‌های شرکت‌های E&P که با تشریح مدل‌های کسب‌وکار و واژگان لاتین برگزار می‌شد، هیچ تغییری در کار به وجود نیامد.
هم این شرکت‌ها به‌خوبی می‌دانسته و می‌دانند که «سرکار» هستند و هم وزارت نفت آن را رها کرد تا مشخص شود کسانی که باید به دنبال «کار» باشند، به دنبال مباحثی هستند که خود بدان اعتقاد ندارند و هرچه بود، تقلید ناشیانه از یک مدل و حرفه‌ای جا زدن خود بود. هنوز مشخص نیست با ورود این واژه به صنعت نفت چه اتفاقی ولو کوچک رخ داده است. بدون تردید هیچ تغییری احساس نشده است و شرکت‌های E&P همان مسیر گذشته را طی می‌کنند و با شکست قرارداد IPC دوباره همان روند گذشته در دستور کار قرار گرفته است.
بازی که وزارت نفت طی 5 سال گذشته آغاز کرده ، هیچ دستاوردی برای صنعت نفت نداشته است و وقت «کار» صرف شعارزدگی شد. البته که برای فرار از پاسخگویی بازهم پای منتقدان را به میان کشیده می‌شود با این کلیدواژه که «نگذاشتند»! حربه‌ای که همواره به کار گرفته می‌شود و به‌قدری کهنه شده است که مدافعان وزارت نفت با اکراه به آن چنگ می‌زنند.
نمایش E&P به پایان خود رسیده است؛ شرکت‌های ایرانی طبق همان مدلی که پیش‌تر به کار مشغول بودند بازهم ادامه خواهند داد؛ یک MDP، حفاری چند چاه و جانمایی تأسیسات موردنیاز، حالا چه با قراردادهای IPC ، EPC یا EPCF و ...؛ طی این 5 سال تنها وقت کشور گرفته و ساده‌ترین امور هم قربانی شعارزدگی و ایده آل گرایی شد که از همان ابتدا مشخص بود هیچ خروجی برای کشور ندارد. خودمانی‌تر بخواهیم بگوییم، باید تمامی این روند و برچسب E&P را یک جوک و «شو» بدانیم که به شکل قابل‌توجهی به شکست انجامید.
سه شنبه ۱ خرداد ۱۳۹۷ ساعت ۱۲:۰۸
کد مطلب: 21104
برند فقط و فقط داشتن وزارت هیچ و بودن با رانت قدرت و ......
برند از بین بردن انگیزه کار از پرسنل نفت !!
برند کاهش تولید نفت !
برند وابستگی به خارج و زیر پا گذاشتن تخصص داخلی !!
برند عدم دادن انگیزه به پیمانکاران ایرانی و خلع ید انها از کار !!!
برند دادن کار به پیران و ادمهای بی تخصص و بی انگیزه که نمونه ان هدایت زاده و. کاردور و منوچهری وعراقی و بیطرف و رحمتی و جوادی و .... که سالیان سال از باز نشستگی انها گذشته و هنوز هم در راس کار هستند و حقوق های نجومی می گیرند.
واقعا در این ایران قحطی مدیر وجود دارد که این اقایان نمی خواهند صندلی ریاست را ترک کنند ؟؟ یا در امد های نجومی اجازه ترک کار و رفتن پیش نوه و نتیجه ها را نمی دهد ؟
اقای روحانی اگر عملکرد این به اصطلاح ژنرال !!!! که گروهبان هم نیست را بررسی واقعی کنی خدا وکیلی هیچ........... است هیچ