به گزارش «
ميزنفت»، قرارداد اکتشاف میدان رهام در سال ۱۹۷۳ منعقد و در سال ١٩٧٧ میلادی در دریای شمال و در ٣٩٠ کیلومتری شمال شرق ابردین کشف شد، اما به علت مشکلات فنی از جمله بالا بودن دما و فشار گاز موجود در آن، توسعه آن بارها به تأخیر افتاده بود و تا سال ۲۰۰۶ به طول انجامید.
سرانجام توسعه آن به صورت سرمایهگذاری مشارکتی بین ایران و کمپانی بی.پی انگلیس در دستور کار قرار گرفت به نحوی که ٥٠ درصد سهم در اختیار برتیش پترولیوم به عنوان توسعهدهنده و ٥٠ درصد سهم در اختیار شرکت ملی نفت ایران قرار داده شد.
گاز رهام به وسیله سه حلقه چاه تولید و از خط لوله جریانی ۸ اینچ به چند راهه مرکزی زیر دریا فرستاده میشود و از آنجا به وسیله خط لوله ١٦ اینچی به طول ۴۴ کیلومتر به سکوی فرآورشی Bruce که راهبری آن در دست شرکت بی.پی است، ارسال میشود.
کارشناسان بی.پی معتقدند این میدان ۱۳۵ میلیون بشکه نفت خام و ۸۰۰ میلیون فوت مکعب گاز طبیعی را در خود جای داده است. بنابر آمار دیگری، این میدان توانایی تولید ۱۹۰ میلیون فوت مکعب گاز در روز را دارد که میتواند پنج درصد از نیاز روزانه انگلستان را تأمین کند.
تولید گاز از این میدان از سال ۲٠٠۵ تا ۲٠١٠ میلادی روزانه حدود ۴.۵ میلیون مترمکعب بوده است که در سال ۲٠١٠ دولت انگلستان به دلیل اعمال تحریم علیه ایران، تولید گاز از این میدان را متوقف کرد.
عملیات استخراج مشترک از این میدان از نوامبر ۲۰۱۰ و در پی تصویب تحریمهای تصویبی اتحادیه اروپا علیه صنایع نفت و گاز ایران تا اکتبر ۲۰۱۴ متوقف شده بود.
از همان زمان، دولت بریتانیا که دریافت گاز این میدان را برای کشورش حیاتی ارزیابی کرده بود، به دنبال راهکاری جهت مستثنی شدن استخراج گاز از این میدان از بندهای تحریمهای اعمالی بود. در نهایت در دسامبر ۲۰۱۲ معاهدهای در جلسه کشورهای عضو اتحادیه اروپا تصویب شد که به موجب آن، فعالیت بر روی این میدان از مفاد تحریمهای یکجانبه علیه ایران معاف شد.
پس از آغاز برداشت از این میدان در دسامبر ۲۰۱۲ دولت بریتانیا این میدان را تحت یک طرح مدیریتی موقت قرار داد که به موجب آن سهم ایران از درآمدهای حاصل از فروش گاز آن تا زمان لغو تحریمها، در حسابی جداگانه بلوکه میشود. با وجود برداشته شدن تحریم در دسامبر ۲۰۱۲ اما راهاندازی دوباره آن نزدیک به ۲ سال طول کشید، مشکلات فنی یکی از مهمترین علتهای به تعویق افتادن بهرهبرداری مجدد از میدان رهام عنوان شد.
اَبِردین (Aberdeen) سومین شهر بزرگ اسکاتلند و بیست و نهمین شهر بزرگ پادشاهی متحد بریتانیا است. لقب این بندر تجاری در شمال شرقی اسکاتلند، «شهر سنگ خارا» و جمعیت آن بیش از ۲۰۰ هزار نفر است. به ابردین «پایتخت نفت اروپا» هم گفته میشود زیرا از دهه ۱۹۷۰ پایگاه اصلی خدمات برای استخراج نفت از دریای شمال شده است.