وحید حاجی پور | خطر از بیخ گوش صنعت نفت گذشت؛ با شکست سعید جلیلی در چهاردهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری. ولی چرا معتقدیم او خطر بود؟ برای پاسخ به این پرسش باید به گفتهها و برنامههای او در حوزه انرژی تمرکز کنیم.
1 . جلیلی رسماً با ارائه آمارهای نادرست در حوزه صادرات نفت، اینگونه القا میکرد که افزایش صادرات نفت طی یک سال و نیم اخیر به دلیل راهکارهایی بود که به دولت رئیسی ارائه میداد؛ او میگفت در دولت روحانی صادرات نفت 200 هزار بشکه بود که به 2 میلیون بشکه رسید، البته با روشهای او! بارها نوشتیم این آمار غلط است و دولت روحانی روی صادرات یک میلیون بشکهای، دولت را تحویل رئیسی داد اما خب جلیلی، دستاورد سازی پفکی را بیشتر دوست داشت.
2 . تهاتر نفت با کالا یکی دیگر از برنامههای عجیب او بود؛ جلیلی میگفت میتوان با تهاتر نفت با کالاها و خدمات سایر کشورها به درآمدهای کشور اضافه کرد، چیزی که در فضای مجازی به تهاتر نفت با پشم شهره شد. این ایده گرچه یکی از راههای دور زدن تحریمها بود ولی کیست که نداند با این راهکار، بیش از آنکه منافع ایران تأمین شود منافع طرف مقابل تأمین میشود.
3 . جلیلی به رفع مشکل تحریمها اعتقاد نداشت، اعتیاد او به تحریم باعث شد تا هیچگاه موضع روشنی برای حل مردن موضوع تحریم نگیرد. تحریمهایی که سالانه دهها میلیارد دلار به کشور و بهویژه صنعت نفت ضربه وارد میکرد و میکند. و البته کیست که ندادند صنعت نفت، بزرگترین متضرر تحریمهای شدید غربیهاست.
4 . رویافروشی هم یکی دیگر از ابعاد عجیب جلیلی بود جایی که میگفت میتوان با پول و سرمایه مردم 10 پتروپالایشگاه ساخت؛ نمیدانیم او میدانست یا نه که برای ساخت این 10 پتروپالایشگاه به 120 میلیارد دلار سرمایهگذاری نیاز است ولی هر چه هست، با شکست او در انتخابات، ایران دچار توهم و رؤیا فروشی نشد.
5 . و اما عددسازی؛ او تا توانست عددسازی کرد. از میزان صادرات نفت تا تبادلات تجاری با کشورهای همسایه. مثلاً او گفته بود در روزهای برجامی ایران، صادرات ایران به اروپا 500 میلیون دلار بود که در گزارشهای قبلی نشان دادیم این رقم بیش از 18 میلیارد دلار بود که بخش مهمی از آن، صادرات نفت بود.
به هر شکل، جلیلی و تفکر او کنار زده شد؛ توهم و رؤیابافی با پاسخ منفی مردم ایران مواجه شد تا صنعت نفت هم از این پدیده منحصربهفرد، نجات یابد.
شنبه ۱۶ تير ۱۴۰۳ ساعت ۱۲:۱۲