به گزارش میز نفت، روز گذشته
قراردادهایی با ظرفیت 20 میلیارد دلار میان چند شرکت نیمهدولتی و عمومی با شرکت ملی نفت امضا شد تا سکوهای فشارافزا در پارس جنوبی ساخته و نصب شود. این قراردادها را باید در مطالبهای ملی قلمداد کرد که چرا وزارت نفت برای جلوگیری از کاهش تولید گاز در پارس جنوبی منفعل است.
به هر صورت، این وزارتخانه تصمیم گرفت در یک حرکت انقلابی، قراردادهایی را برای این منظور امضا کند؛ مانند
طرحهای 35 ماهه پارس جنوبی که در دولت دهم منعقد شد.
محسن خجسته مهر مدیرعامل شرکت ملی نفت درباره این قراردادها گفته است:«پیشبینیشده با اجرای طرح مذکور با سرمایهگذاری 20 میلیارد دلاری، میزان افزایش برداشت گاز و میعانات گازی به ترتیب به میزان 90 تریلیون فوت مکعب (TCF) و 2 میلیارد بشکه خواهد شد که درنتیجه حدود 900 میلیارد دلار برای کشور درآمد به همراه خواهد داشت.ارزش قراردادهای به امضا رسیده بالغبر 20 میلیارد دلار است.»
در مراسم امضای این قرارداد گفتهشده برای این کار سکوهای ۷ هزار تنی ساخته میشود و درمجموع ۲۸سکو ساخته و نصب خواهد شد که از این تعداد، ۱۴ سکو کار فشار افزایی را انجام میدهند و ۱۴ سکوی دیگر برای اسکان و تأمین یوتیلتی خواهد بود.
این جزئیات در حالی گفتهشده که اصلیترین جزئیات هر قرارداد نفتی، از قلم افتاده است؛ مسئولان شرکت ملی نفت در شرایطی اصلیترین مؤلفه یک پروژه نفتی، یعنی زمان اجرای پروژه را سانسور میکنند که اصولاً در هر قرارداد نفتی در تاریخ صنعت نفت، گفته میشود قرارداد چندساله است و چه اهدافی را دنبال میکند.
*چند پرسش مهم از شرکت ملی نفت
وزارت نفت نه در قرارداد و نه در انتشار جزئیات این سند، شاخص «زمان» را به فراموشی سپرده است تا مشخص شود این قرارداد، فقط یک سند کلی است برای آنکه گفته شود این نهاد دولتی، به حوزه سرمایهگذاری در پارس جنوبی متعهد است. پرسشهای اصلی در چنین قراردادهایی با سکوت سنگین مسئولان این وزارتخانه همراه شده است؛ پرسشهایی همچون:
1 . شرح کار هر یک از شرکتهای طرف قرارداد با شرکت ملی نفت چیست؟
2 . این قرارداد بر اساس چه مدل قراردادی منعقد شده است؟
3 . منابع مالی این قرارداد از چه محلی تأمین میشود؟
4 . برای اجرای این پروژه چند سال زمان تعیین شده است؟
5 . در پایان این قرارداد، تولید هر فاز
پارس جنوبی دقیقاً به چه میزان خواهد رسید؟
6 . حداقل سهم ساخت داخل در این پروژه چقدر است؟