تغییر موضع 180 درجه ای چهره های دولتی
اعتراف دولت به قدرت تحریم نفت
میز نفت - کسانی که در دولت گذشته، با سیاسی‌کاری دولت وقت را متهم به سازش و ذلت می‌کردند، تحریم ها را بهانه می‌دانستند و مدام بر این طلب می‌کوبیدند که دولت عرضه کار ندارد.
به گزارش میز نفت، وزیر اقتصاد و امور دارایی، در حاشیه جلسه هیئت دولت در قامت سخنگوی اقتصادی دولت، دو گزاره مهم درباره درآمدهای نفتی و قیمت حامل‌های انرژی گفت؛ گزاره نخست مربوط به میزان درآمدهای نفتی است:« متأسفانه به دلیل تحریم‌های ظالمانه، همچون سال‌های وفور درآمدهای نفتی نیمه دوم دهه هشتاد شمسی درآمد نداریم.»
این گزاره در شرایطی بیان می‌شود که تفکر حاکم در دولت سیزدهم همواره «تحریم» را غیر مرتبط با اقتصاد ایران می‌دانست و البته هنوز هم می‌داند آن هم به پشتوانه صبر مردم؛ مثلاً شخص رئیسی، گفته بود:« مردم رسماً اعلام می‌کنند می‌توان با مقاومت، تحریم را بی‌اثر کرد.»
مسعود میرکاظمی رئیس سابق سازمان برنامه‌وبودجه هم بیان کرده بود:« تحریم را بیش‌ازاندازه بزرگ نکنیم
یا شخص خود وزیر اقتصاد در نامه معروف 24 اقتصاددان به دولت (دی‌ماه98) قبل نوشته بودند در شرایط تحریمی، می‌توان بدون کمک خارجی اقتصاد ایران را نجات داد و شر مشکلات اقتصادی را از سر مردم باز کرد.
همچنین علیرضا زاکانی از چهره‌های اصلی اصولگرایان گفته بود:« فقط 20 درصد مشکلات کشور، متأثر از تحریم است.»
سعید جلیلی هم معتقد بود:«بدون ارتباط خارجی با غرب و در شرایط تحریم، می‌توان 200 میلیارد دلار تجارت خارجی داشت.»
ازاین‌دست اظهار نظرات بسیار است؛ از چهره‌های شاخص اردوگاه اصولگرایان تندرو تا مدیران تازه به مدیریت رسیده؛ ولی سؤال اینجاست که جمهوری اسلامی ایران تا چه میزان باید هزینه پرداخت کند تا مسئولان کشور متوجه شوند تحریم، نه‌تنها نعمت نیست، بلکه یک بلای بزرگ است که اقتصاد کشور را تا این حد، ضعیف و متزلزل کرده است.
اعتراف وزیر اقتصاد که خود، مدعی بود تحریم ها بهانه‌ای است برای کار نکردن، نشان می‌دهد بخشی از بدنه ارشد دولت به این نتیجه رسیده است که باید تحریم ها را کنار زد.
و اما گزاره دوم: «چون تحریم هستیم و درآمدهای نفتی کم شده، نمی‌توانیم اعتبارات لازم به‌منظور جبران افزایش نرخ حامل‌های انرژی را برای مردم را تأمین کنیم، اگر تحریم نبودیم دستمان باز بود.»
این گزاره به‌خوبی مؤید آن است که افزایش میزان مصرف انرژی در ایران، راهی جز افزایش قیمت ندارد ولی چون دولت به دلیل تحریم ها، پولی برای جبران گران کردن حامل‌های انرژی ندارد، پس در برزخ معلق مانده است. نه شهامت افزایش قیمت را دارد و نه دستش برای جبران افزایش هزینه‌های مردم را دارد.
این دو گزاره، عمق اشتباهات بزرگ بدنه سیاست‌گذار و تصمیم‌ساز امروز اقتصاد ایران را نشان می‌دهد؛ کسانی که در دولت گذشته، با سیاسی‌کاری دولت وقت را متهم به سازش و ذلت می‌کردند، تحریم ها را بهانه می‌دانستند و مدام بر این طلب می‌کوبیدند که دولت عرضه کار ندارد. اکنون اما خود بر مسند کار نشسته‌اند و بعد از ورود به کار اجرایی، متوجه تأثیر وحشتناک تحریم ها بر اقتصاد ایران شده‌اند.
این گزاره در شرایطی بیان می‌شود که تفکر حاکم در دولت سیزدهم همواره «تحریم» را غیر مرتبط با اقتصاد ایران می‌دانست و البته هنوز هم می‌داند آن هم به پشتوانه صبر مردم؛ مثلاً شخص رئیسی، گفته بود:« مردم رسماً اعلام می‌کنند می‌توان با مقاومت، تحریم را بی‌اثر کرد.»
مسعود میرکاظمی رئیس سابق سازمان برنامه‌وبودجه هم بیان کرده بود:« تحریم را بیش‌ازاندازه بزرگ نکنیم
یا شخص خود وزیر اقتصاد در نامه معروف 24 اقتصاددان به دولت (دی‌ماه98) قبل نوشته بودند در شرایط تحریمی، می‌توان بدون کمک خارجی اقتصاد ایران را نجات داد و شر مشکلات اقتصادی را از سر مردم باز کرد.
همچنین علیرضا زاکانی از چهره‌های اصلی اصولگرایان گفته بود:« فقط 20 درصد مشکلات کشور، متأثر از تحریم است.»
سعید جلیلی هم معتقد بود:«بدون ارتباط خارجی با غرب و در شرایط تحریم، می‌توان 200 میلیارد دلار تجارت خارجی داشت.»
ازاین‌دست اظهار نظرات بسیار است؛ از چهره‌های شاخص اردوگاه اصولگرایان تندرو تا مدیران تازه به مدیریت رسیده؛ ولی سؤال اینجاست که جمهوری اسلامی ایران تا چه میزان باید هزینه پرداخت کند تا مسئولان کشور متوجه شوند تحریم، نه‌تنها نعمت نیست، بلکه یک بلای بزرگ است که اقتصاد کشور را تا این حد، ضعیف و متزلزل کرده است.
اعتراف وزیر اقتصاد که خود، مدعی بود تحریم ها بهانه‌ای است برای کار نکردن، نشان می‌دهد بخشی از بدنه ارشد دولت به این نتیجه رسیده است که باید تحریم ها را کنار زد.
و اما گزاره دوم: «چون تحریم هستیم و درآمدهای نفتی کم شده، نمی‌توانیم اعتبارات لازم به‌منظور جبران افزایش نرخ حامل‌های انرژی را برای مردم را تأمین کنیم، اگر تحریم نبودیم دستمان باز بود.»
این گزاره به‌خوبی مؤید آن است که افزایش میزان مصرف انرژی در ایران، راهی جز افزایش قیمت ندارد ولی چون دولت به دلیل تحریم ها، پولی برای جبران گران کردن حامل‌های انرژی ندارد، پس در برزخ معلق مانده است. نه شهامت افزایش قیمت را دارد و نه دستش برای جبران افزایش هزینه‌های مردم را دارد.
این دو گزاره، عمق اشتباهات بزرگ بدنه سیاست‌گذار و تصمیم‌ساز امروز اقتصاد ایران را نشان می‌دهد؛ کسانی که در دولت گذشته، با سیاسی‌کاری دولت وقت را متهم به سازش و ذلت می‌کردند، تحریم ها را بهانه می‌دانستند و مدام بر این طلب می‌کوبیدند که دولت عرضه کار ندارد. اکنون اما خود بر مسند کار نشسته‌اند و بعد از ورود به کار اجرایی، متوجه تأثیر وحشتناک تحریم ها بر اقتصاد ایران شده‌اند.
چهارشنبه ۱ آذر ۱۴۰۲ ساعت ۱۱:۰۶
کد مطلب: 36426
