نفس های سخت نفت ونزوئلا

به گزارش میز نفت،  خوزه آگیلرا، کشاورز ونزویلایی هر روز صبح برگ های موز و بوته های قهوه خود را در مزرعه خود در شرق ونزوئلا بررسی و محاسبه می کند که چقدر می تواند برداشت کند: تقریباً هیچ. 

شعله‌های گاز مشعل چاه‌های نفت مجاور، پسماندهای روغنی و قابل اشتعال را روی گیاهان پرتاب می‌کند. برگها می سوزند، خشک می شوند و پژمرده می شوند.

 او می گوید: هیچ سمی نیست که بتواند با نفت مبارزه کند. وقتی بر روی گیاهان می ریزد، همه چیز خشک می شود.

صنعت نفت ونزوئلا که به رشد پرشتاب ثروت در این کشور کمک کرد، به دلیل سوء مدیریت و سال‌ها تحریم‌های آمریکا علیه دولت مستبد این کشور از بین رفته و اقتصاد ویران و محیط زیستی تخریب شده را برجای گذاشته است. 

شرکت ملی نفت ونزوئلا (پی دی وی اس ای) برای حفظ حداقل تولید برای صادرات به سایر کشورها و همچنین تامین مصرف داخلی تلاش کرده است.

کارشناسان می گویند: اما آنها برای انجام این کار، تعمیر و نگهداری تاسیسات را قربانی کرده اند و به تجهیزات بی کیفیت فزاینده ای متکی هستند که منجر به افزایش بحران های زیست محیطی شده است.

آگیلرا در ال تجرو، شهری در 480 کیلومتری شرق کاراکاس، پایتخت، در منطقه نفت خیز، معروف به شهرهایی که هرگز تاریکی شب را نمی بینند، زندگی می کند. شراره‌های گاز چاه‌های نفت در تمام ساعات با رعد و برق شعله ها روشن می‌شوند و ارتعاشات آن‌ها باعث می‌شود که دیوارهای خانه‌ها ترک بخورند.

بسیاری از ساکنان از ابتلا به بیماری های تنفسی مانند آسم شکایت دارند که به گفته دانشمندان می تواند با انتشار گازهای گلخانه ای تشدید شود. باران یک لایه روغنی می‌آورد که باعث خوردگی موتور ماشین‌ها می‌ شود، لباس‌های سفید را تیره می‌کند و دفترچه‌هایی را که بچه‌ها به مدرسه می‌برند، لکه‌دار می‌کند.

 با این حال، به صورت متناقضی، کمبود گسترده سوخت در کشوری با بزرگترین ذخایر نفت اثبات شده جهان، به این معنیست که عملاً هیچ کس در این منطقه گاز برای پخت و پز در خانه ندارد. بلافاصله پس از به قدرت رسیدن هوگو چاوز در دهه 1990 میلادی، با وعده استفاده از ثروت نفتی کشور برای بالا بردن سطح زندگی فقرا، هزاران کارگر نفت از جمله مهندسان و زمین شناسان را اخراج کرد و حامیان سیاسی خود را جایگزین آنها کرد و کنترل مالکیت خارجی تأسیسات را به دست گرفت. به علاوه،  در تاسیسات نفتی، استانداردهای ایمنی و زیست محیطی نادیده گرفته شده است.

بعدها در سال 2019 میلادی، ایالات متحده جانشین چاوز، رئیس جمهور نیکلاس مادورو را به تقلب در انتخابات متهم کرد و تحریم های اقتصادی، از جمله ممنوعیت واردات نفت ونزوئلا را با هدف وادار کردن او برای کناره گیری از قدرت، اعمال کرد. اقتصاد این کشور سقوط کرد و به مهاجرت دسته جمعی میلیون ها ونزوئلایی ها کمک کرد که حتی در شرایطی که مادورو قدرت سرکوبگرانه خود را حفظ کرده بود، توانایی تامین غذای خانواده های خود را نداشتند.

 پس از رکود گسترده چند ساله، بخش نفت شاهد یک جهش اندک با کمک چند کشور نظیر روسیه، هند و ایران بوده است. البته این شرایط تا حدی به این دلیل بوده که دولت جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده در سال گذشته به شورون، آخرین شرکت آمریکایی تولیدکننده نفت در ونزوئلا، اجازه داد تا فعالیت خود را به صورت محدود از سر بگیرد. 

دردسرهای صنعت ملی نفت با تحقیقات فساد در مورد مفقود شدن پول نفت بدتر شده است که تاکنون ده ها نفر را دستگیر و وزیر نفت این کشور را وادار به استعفا کرده است. 

 بر اساس گزارش آژانس بین‌المللی انرژی، اگرچه ونزوئلا بسیار کمتر از گذشته نفت تولید می‌کند، اما از نظر انتشار متان به ازای هر بشکه نفت تولیدی، رتبه سوم را در جهان دارد.

کابیماس، شهری در حدود 640 کیلومتری شمال غربی کاراکاس در سواحل دریاچه ماراکایبو، مرکز دیگری برای تولید نفت منطقه است. در آنجا، شرکت نفت دولتی( PDVSA) بیمارستان و مدرسه ساخته است، کمپ‌های تابستانی برپا کرده و به ساکنان اسباب‌بازی‌های کریسمس داده است. اکنون نفت از خط لوله های نصب شده در زیر دریا نشت می کند، سواحل را می پوشاند و آب را به رنگ سبز نئونی تبدیل می کند که از فضا قابل مشاهده است. لوله های شکسته روی سطح شناور هستند و تاسیسات نفتی در حال زنگ زدن و فرو رفتن در آب هستند. پرندگان پوشیده از روغن برای پرواز تلاش می کنند.

 فروپاشی صنعت نفت، کابیماس را که زمانی یکی از ثروتمندترین جوامع ونزوئلا بود، در فقر شدید قرار داده است. هر روز ساعت 5 صبح، سه برادر مندز - میگوئل 16 ساله، دیگو 14 ساله و مانوئل 13 ساله - تورهای ماهیگیری خود را باز می کنند، آنها را تمیز می کنند و در آب های آلوده دریاچه ماراکایبو پارو می زنند، به امید اینکه بتوانند به اندازه کافی میگو و ماهی برای تغذیه خود صید کنند. والدین و خواهر کوچکترشان آنها از بنزین برای شستن روغن پوست خود استفاده می کنند. بچه ها در آبی که بوی گندیده موجودات دریایی می دهد، بازی می کنند و حمام می کنند.

پدر این پسرها، نلسون مندز، 58 ساله، زمانی یک ماهیگیر تجاری بود، زمانی که دریاچه تمیزتر بود. او نگران بیمار شدن از خوردن چیزی است که فرزندانش می گیرند، اما بیشتر نگران گرسنگی است. او گفت که حدود 10 سال پیش توسط شرکت نفت دولتی استخدام شد تا به پاکسازی نشت سوخت در دریاچه کمک کند، اما این کار به بینایی او آسیب زد.

 مندز گفت: هر چیزی که در زندگی برای آن کار کردم، به خاطر نفت از دست دادم. 

به گفته سازمان های محلی متمرکز بر این موضوع، تعمیر و نگهداری ضعیف ماشین آلات نفتی در دریاچه ماراکایبو منجر به افزایش نشت نفت شده است که باعث آلوده شدن کابیما و سایر جوامع در امتداد خط ساحلی آن شده است. شعله‌های گازی که در بخش‌هایی از ونزوئلا می‌سوزند، همچنین به ضعف صنعت سوخت‌های فسیلی این کشور اشاره می‌کنند: کارشناسان می‌گویند که گاز زیادی در مشعل ها میسوزد، زیرا تجهیزات کافی برای تبدیل آن به سوخت وجود ندارد. 

بر اساس گزارش بانک جهانی، ونزوئلا از نظر حجم گاز مشعل تولید شده در بین بدترین کشورهای جهان قرار دارد. 

یکی از وزیران دولت، خوسوه آلخاندرو لورکا، در سال ۲۰۲۱ میلادی اعلام کرد که نشت نفت «مسئله بزرگی نیست، زیرا از نظر تاریخی، همه شرکت‌های نفتی آن را داشته‌اند». 

وی افزود که دولت منابع لازم برای حل این مشکل را ندارد. شرکت ملی نفت ونزوئلا به درخواست ها برای اظهار نظر در این مورد پاسخ نداده است. 

در کابیماس، دیوید کولینا، 46 ساله، یک ماهیگیر، لباس نارنجی آغشته به روغن با نشان متمایز شرکت نفت دولتی می پوشد. او گفت که سی سال پیش می توانست بیش از 90 کیلوگرم ماهی صید کند. حالا او خوش شانس است که 10 کیلوگرم را در تور خود بکشد، قبل از اینکه آنها را با آرد یا برنج همسایگانش عوض کند.
 کولینا گفت که وقتی شرکت نفت دولتی بهتر عمل می کرد، اگر نشت نفت بر تجارت ماهیگیری او تأثیر می گذاشت، غرامت دریافت می کند. اما اینک او می گوید: دیگر اینجا دولتی وجود ندارد.


منبع: نیویورک تایمز
مترجم: محسن داوری 

دوشنبه ۲۳ مرداد ۱۴۰۲ ساعت ۰۵:۲۳