نگاهی به ادعای امضای هفت قرارداد نفتی
دستاوردسازی خجسته مهر با قراردادهای زنگنه
میز نفت - محسن خجسته مهر مدیرعامل شرکت ملی نفت در حالی ادعا کرده که در همین چند ماه هفت قرارداد توسعه ای امضا کرده است که همه این قراردادها در دوران زنگنه به امضا رسیده و نهایی شده است.
به گزارش میز نفت، مدیرعامل شرکت ملی نفت در گفت‌وگوی هفته گذشته خود با روزنامه ایران، سعی کرده است با دستاوردسازی برای خود این‌گونه القا کند که طی همین چند ماه گذشته، اقدامات بزرگی انجام شده است.
محسن خجسته مهر که برای فرار از تبعات رسوایی مالی به «دستاوردسازی» روی آورده است، خیلی به اعداد و ارقام نمی‌پردازد و سعی دارد با کلی‌گویی و اشاره به موضوعاتی کلان، از خود چهره‌ای مؤثر در توسعه صنعت نفت بپردازد. مثلاً او گفته است طی همین چند ماه اخیر 7 قرارداد توسعه‌ای به میزان 4.5 میلیارد دلار امضاشده است که گام بزرگی برای افزایش تولید است ولی هیچ نامی از این قراردادها نبرده است.
او حتی قراردادی که با جهاد دانشگاهی امضا شده، به‌پای‌خود فاکتور کرده است درحالی‌که این قرارداد که البته قرارداد توسعه میدان نیست، در دولت گذشته نهایی شده و در دوره جدید به قرارداد تبدیل شده است؛ در سایر قراردادهایی هم به امضا رسیده، همگی متعلق به دولت پیش بوده و این دولت، عملاً هیچ اقدامی برای توسعه صنعت نفت انجام نداده و تنها اقدامش، تنفیذ قراردادهای دوره زنگنه است.
نکته مهم‌تر اینجاست که خجسته مهر هیچ عدد و رقمی ارائه نداده و در پاسخ به خبرنگار درباره میزان افزایش تولید نفت گفته است:« نمای نهایی بالادست صنعت نفت در دولت سیزدهم این است که ظرفیت تولید نفت و گاز بیشتر شده است. این حتمی است و ما باید این کار را بکنیم».
مدیرعامل شرکت ملی نفت حتی به خود زحمت نداده بگوید قرار است چه میزان به تولید نفت و گاز کشور با قراردادهای مثلاً جدیدی که امضا شده بیافزاید. اما اصل این قراردادها چه بوده و در چه دوره امضا شده است. برای پاسخ به این پرسش بهتر است روند امضای یک قرارداد توسعه‌ای را موردبررسی قرار دهیم.
نخستین مرحله یک قرارداد، تفاهم‌نامه و MOU است که در خوش‌بینانه‌ترین حالت، شرکت طرف این تفاهم‌نامه با بررسی اطلاعات میدان، حداقل پس از یک سال، برنامه توسعه را ارائه می‌دهد. پس از دریافت این برنامه، شورای مخازن MDP را بررسی کرده و یا آن را تائید می‌کند و یا با اصلاح آن، از طرف مقابل می‌خواهد طرح توسعه‌ای خود را اصلاح کند و مجدداً آن را ارائه دهد.
تا این مرحله، حداقل 16 ماه زمان از مرحله امضای تفاهم‌نامه می‌گذرد. پس از تائید برنامه و پلاتوی تولید در شورای مخازن، مذاکرات قراردادی که شامل بسته های مالی، حقوقی و فنی است، آغاز شده که در خوش‌بینانه‌ترین حالت، به یک سال زمان نیاز است. در صورت تائید این قرارداد در هیئت مدیره شرکت ملی نفت، قرارداد به شورای اقتصاد رفته و پس از چند ماه دیگر، مصوبه این شورا هم صادر می‌شود تا درنهایت، هیئت تطبیق قراردادهای نفتی مجوز پایانی را صادر کند که این مراحل هم حداقل یک سال به طول می‌انجامد.
به بیان ساده‌تر، روند امضای تفاهم‌نامه تا امضای قرارداد حداقل 3 سال زمان‌بر است و پس‌ازاین مرحله، نوبت به تنفیذ قرارداد می‌رسد که این مرحله، به دولت سیزدهم واگذار شده کما اینکه یکی از قراردادهای مورداشاره خجسته مهر، به‌طور رسمی امضا و تنفیذ شده بود که مربوط به قرارداد توسعه میدان سهراب است.
به بیان ساده‌تر، آنچه خجسته مهر برای خود دستاورد ساخته است، محصول کار و قراردادهایی است که در دوران دولت گذشته نهایی شده بود و در این دولت، فقط تنفیذ شد؛ به همین دلیل است که خجسته مهر در مصاحبه خود هیچ اسمی از این میادین و قراردادها نبرده است که رسوایی دیگری به بار نیاید.
محسن خجسته مهر که برای فرار از تبعات رسوایی مالی به «دستاوردسازی» روی آورده است، خیلی به اعداد و ارقام نمی‌پردازد و سعی دارد با کلی‌گویی و اشاره به موضوعاتی کلان، از خود چهره‌ای مؤثر در توسعه صنعت نفت بپردازد. مثلاً او گفته است طی همین چند ماه اخیر 7 قرارداد توسعه‌ای به میزان 4.5 میلیارد دلار امضاشده است که گام بزرگی برای افزایش تولید است ولی هیچ نامی از این قراردادها نبرده است.
او حتی قراردادی که با جهاد دانشگاهی امضا شده، به‌پای‌خود فاکتور کرده است درحالی‌که این قرارداد که البته قرارداد توسعه میدان نیست، در دولت گذشته نهایی شده و در دوره جدید به قرارداد تبدیل شده است؛ در سایر قراردادهایی هم به امضا رسیده، همگی متعلق به دولت پیش بوده و این دولت، عملاً هیچ اقدامی برای توسعه صنعت نفت انجام نداده و تنها اقدامش، تنفیذ قراردادهای دوره زنگنه است.
نکته مهم‌تر اینجاست که خجسته مهر هیچ عدد و رقمی ارائه نداده و در پاسخ به خبرنگار درباره میزان افزایش تولید نفت گفته است:« نمای نهایی بالادست صنعت نفت در دولت سیزدهم این است که ظرفیت تولید نفت و گاز بیشتر شده است. این حتمی است و ما باید این کار را بکنیم».
مدیرعامل شرکت ملی نفت حتی به خود زحمت نداده بگوید قرار است چه میزان به تولید نفت و گاز کشور با قراردادهای مثلاً جدیدی که امضا شده بیافزاید. اما اصل این قراردادها چه بوده و در چه دوره امضا شده است. برای پاسخ به این پرسش بهتر است روند امضای یک قرارداد توسعه‌ای را موردبررسی قرار دهیم.
نخستین مرحله یک قرارداد، تفاهم‌نامه و MOU است که در خوش‌بینانه‌ترین حالت، شرکت طرف این تفاهم‌نامه با بررسی اطلاعات میدان، حداقل پس از یک سال، برنامه توسعه را ارائه می‌دهد. پس از دریافت این برنامه، شورای مخازن MDP را بررسی کرده و یا آن را تائید می‌کند و یا با اصلاح آن، از طرف مقابل می‌خواهد طرح توسعه‌ای خود را اصلاح کند و مجدداً آن را ارائه دهد.
تا این مرحله، حداقل 16 ماه زمان از مرحله امضای تفاهم‌نامه می‌گذرد. پس از تائید برنامه و پلاتوی تولید در شورای مخازن، مذاکرات قراردادی که شامل بسته های مالی، حقوقی و فنی است، آغاز شده که در خوش‌بینانه‌ترین حالت، به یک سال زمان نیاز است. در صورت تائید این قرارداد در هیئت مدیره شرکت ملی نفت، قرارداد به شورای اقتصاد رفته و پس از چند ماه دیگر، مصوبه این شورا هم صادر می‌شود تا درنهایت، هیئت تطبیق قراردادهای نفتی مجوز پایانی را صادر کند که این مراحل هم حداقل یک سال به طول می‌انجامد.
به بیان ساده‌تر، روند امضای تفاهم‌نامه تا امضای قرارداد حداقل 3 سال زمان‌بر است و پس‌ازاین مرحله، نوبت به تنفیذ قرارداد می‌رسد که این مرحله، به دولت سیزدهم واگذار شده کما اینکه یکی از قراردادهای مورداشاره خجسته مهر، به‌طور رسمی امضا و تنفیذ شده بود که مربوط به قرارداد توسعه میدان سهراب است.
به بیان ساده‌تر، آنچه خجسته مهر برای خود دستاورد ساخته است، محصول کار و قراردادهایی است که در دوران دولت گذشته نهایی شده بود و در این دولت، فقط تنفیذ شد؛ به همین دلیل است که خجسته مهر در مصاحبه خود هیچ اسمی از این میادین و قراردادها نبرده است که رسوایی دیگری به بار نیاید.
شنبه ۳۰ بهمن ۱۴۰۰ ساعت ۱۲:۱۴
کد مطلب: 32530
