نفاق نفتی

میز نفت| جواد اوجی وزیر پیشنهادی نفت، صبح امروز با مدیران ارشد صنعت نفت نشست هم اندیشی برگزار کرد؛ مدیران سابق و فعلی دور او حلقه زدند تا بشنوند از برنامه های او و اینکه آیا اوجی در صورت ورود به وزارت نفت، وعده یوم الرحمه می دهد و یا اولتیماتوم، هرچند که برای بسیاری از مدعوین جلسه، خیلی مهم نبود که اوجی چه بگوید.

رنگ هایی که طی چند ماه گذشته عوض شد، از آمادگی و انعطاف تعدادی از چهره های نفتی حکایت دارد که برایشان اهمیتی ندارد وزیر چه کسی است؛ آنها به دنبال «ماندگاری» در بدنه مدیریت صنعت نفت بوده و هستند که البته هدفی قدیمی به شمار می رود. در سال 90 که محمود احمدی نژاد با یک حکم،مسعود میرکاظمی را از وزارت نفت برکنار کرد، عباس علی آبادی سرپرستی وزارت نفت را بر عهده گرفت؛ تقریبا همه در حال آماده کردن خود برای وزارت علی آبادی بودند پس بسرعت با مصاحبه ها و بیانیه ها، او را فردی خواندند که می تواند صنعت نفت را نجات دهد و به رئیس جمهور، این انتخاب را تبریک گفتند اما احمدی نژاد در آخرین روزهای مهلت قانونی سرپرستی علی آبادی، تغییر مسیر داد و رستم قاسمی را کاندید وزارت نفت کرد.

دوباره همان افراد، با پاک کردن نام علی آبادی، به حمایت از قاسمی پرداختند و نوشتند که بهتر از قاسمی برای نفت نیست؛ در مرداد 92 هم باز هم تغییر رنگ دادند و از زنگنه حمایت جدی کردند و به وفور گفتند که زنگنه، دم مسیحیایی دارد و چه انتخابی بهتر از او. امروز هم به هواخواهی از اوجی، گریبان چاک می دهند و معتقدند، او یک سر و گردن از همه وزرای سابق نفت بلندتر است.

این جماعت، به نام وزیر توجهی ندارند؛ مانند یک مینوت عمل کرده و تنها در بخش «نام وزیر»، هر که را که قرعه به نامش افتاده باشند می نویسند؛ حال این وزیر زنگنه باشد یا اوجی. نمونه ای از یک نفاق و فرصت طلبی که متاسفانه بیم آن می رود در دولت جدید هم بر راس کار باشند و با یک چرخش، اوجی و تیمش را خام خود کنند. درباره منافقان نفتی بیشتر خواهیم نوشت بویژه آنان که جیره خوار زنگنه بودند و امروز، از اوجی یک معصوم می سازند، تنها برای تامین منافع خود!

 

شنبه ۲۳ مرداد ۱۴۰۰ ساعت ۱۵:۰۸