مخالفت آمریکا با صادرات نفت به کوبا

میز نفت | در اواخر دهه 40 شمسی، شرکت ملی نفت ایران بخشی از فروش نفت را بر عهده گرفت؛ موضوعی که در NIOC بشدت مورد تأکید قرار داشت تا به‌واسطه آن، ایران هم بتواند خودش نفت بفروشد و همه صادرات نفت کشور به کنسرسیوم وابسته نباشد. شاه هم برای خرید تسلیحات نظامی آمریکا نیاز به پول داشت و بر همین اساس، پیشنهاد‌های بسیاری مطرح می‌شد.

اسدالله علم، در یادداشت 28 آذر 1348 متن تلگراف دکتر رضا فلاح را در این مورد درج می‌کند و معامله نفت با کوبا با موافقت آمریکا را نقطه عطفی در تاریخ معادلات آینده و سیاست آتیه ایران تلقی می‌کند؛ اما رضا فلاح چه نوشته بود. در متن تلگراف وی می‌خوانیم:

«من با پیتر فلانیگان مشاور مخصوص رئیس‌جمهور و رابط کاخ سفید با گروه مخصوص مطالعه مسئله واردات نفت آمریکا و هارولد ساندرزا معاون هنری کسینجر و عضو شورای امنیت ملی آمریکا ملاقات کردم و به آن‌ها توضیح دادم که یک شرکت نروژی واسطه معامله 11 میلیون نفت خام شوروی به کوباست. نروژی‌ها در مقابل تحویل نفت از کوبا شکر دریافت می‌کنند و آن را در بازار می‌فروشند تا پول شوروی را پرداخت کنند. چون شوروی‌ها به‌تدریج دچار مضیقه نفتی می‌شوند، نروژی‌ها اظهار تمایل کرده‌اند که این معامله را به ایران منتقل کنند. عایدات این معامله برای ایران، اگر قبول کنید بیش از 80 میلیون دلار در سال می‌شود که می‌تواند به مصرف خرید ما در ایالات‌متحده برسد.

اگر نروژی‌ها از ایران مأیوس شوند با عراق معامله می‌کنند که به ظن قوی در شوروی مصرف خواهد شد. فلانیگان اما باوجوداینکه در جهت مخالف سیاست آمریکا می‌دانست کاملاً موردتوجه تلقی کرد و وعده داد نظر خود را پس از مشاوره با مقامات آمریکا اطلاع دهد.»

ولی آمریکایی‌ها چند هفته بعد به ایران اطلاع دادند نباید هیچ نفتی به کوبا بدهند و بر همین اساس، شوروی میزان صادرات خود به کوبا را افزایش داد؛ پیرو قراردادی که در سال 1961 میان دو کشور منعقد شد. کوبا برای به دست آوردن 350 هزار تن نفت و 8 هزار تن فرآورده‌های نفتی چند صد تن شکر به شوروی ارسال می‌کرد. این قرارداد میان چگوارا و خروشچف امضا شد.
 

يکشنبه ۲ آذر ۱۳۹۹ ساعت ۱۰:۱۳