روسیه وعده می دهد، ایران گران می خرد!
داستان هویج روسی
میز نفت - اگر روزی پوتین از حذف دلار گفت، چون می‌دانست این شعار مشتریان ثابتش را دارد، با جذبشان از یک حرکت بزرگ خبر داد و حالا که ترامپ به ریاست جمهوری رسیده، آن را گران به آمریکا می‌فروشد؛ و البته که مشتریان هم مهم نیستند؛ مانند گذشته، مانند همیشه...!
وحید حاجی پور | پوتین رئیس‌جمهور روسیه گفته است «اصلاً به دنبال حذف دلار نیستیم»؛ جمله‌ای که روسوفیل های وطنی را در بهت فرو برد تا بازهم، همه آنچه را که بافته بودند، پنبه شود.
این خام اندیشان که معتقدند دشمنی ایران و روسیه با آمریکا، می‌تواند فضای همکاری روشنی را میان این دو کشور ایجاد کند و باید چکمه به گردن به کرملین رفت، همه مواضع ضد ایرانی این کشور را در بستر این توهم بزرگ خاک کرده‌اند و با صدایی بلند فریاد می‌زنند که همکاری تهران و مسکو را باید در حوزه نفت و گاز،چهارمیخ کرد.
روسیه که به درد تحریم مبتلا شده، در حال استفاده از ظرفیت‌های ایران برای کاهش تبعات تحریم‌های غرب است؛ از ناوگان نفتکش گرفته تا بهره‌گیری از کاتالیست های ایرانی در صنایع خود. اما بااین‌وجود، ایران را با هویج سرمایه‌گذاری در صنعت نفت و گاز کشورمان به دنبال خود می‌کشاند.
تجربه تاریخی وعده‌های کرملین به ایران طی دو دهه اخیر به‌خوبی نشان می‌دهد روسها به‌محض تحریم ایران و تنگ شدن نفسش، بسته‌های سرمایه‌گذاری را روی میز قرار می‌دهند و اندکی بعد، شتر دیدی، ندیدی. چه در روزهایی که احمدی‌نژاد را با وعده‌های خود خام کردند، چه در سال‌هایی که به روحانی گفتند آماده صادرات 500 هزار بشکه از نفت ایران هستند، و چه در سفر پوتین به تهران که هدیه پوچ سرمایه‌گذاری 40 میلیارد دلاری گازپروم در ایران را پیشکش کرد.
نتیجه این وعده‌ها در سه دولت مختلف، چیزی جز پاس دادن به آینده نبود؛ هر سه دولت گذشته فریب خوردند و تبدیل شدند به امامزاده‌ای بی‌زینت. در ایران هم عده‌ای نخواستند قبول کنند که نمی‌توان روی روسیه حساب باز کرد، پس گفتند ماست که نداد، حداقل شیر بده!
شتری بر نردبان است این حقیقت که روسها با کارت ایران بازی نمی‌کنند بلکه تهران را اجاره می‌دهند؛ اجازه‌ای به‌شرط تأمین منافع خود. و این حقیقت غیرقابل‌انکاری است که منافع ملی ما را همواره قربانی کرملین کرده است.
شیوه مرسوم در همکاری‌های اقتصادی میان این دو کشور، بارها ثابت کرده است هیچ بزنگاه و یا نقطه مشترکی میان منافع روسیه و ایران وجود ندارد چراکه اساساً تهران، یک رقیب است و نه یک رفیق. توسعه صنعت نفت و گاز ایران، یک تهدید بزرگ برای روسیه‌ای است که به‌شدت نگاه حذفی به رقبا دارد.
جدای از آنکه روسها خود، نه‌تنها پولی برای سرمایه‌گذاری در ایران ندارند، بلکه در وادی تکنولوژی، «کویر» هستند و به‌محض خروج غربی‌ها از پروژه‌های خود، زمین‌گیر شده‌اند. اما خب عده‌ای که هیچ درکی از مناسبات اقتصادی و سیاسی جهان ندارند، بر این باورند روسیه می‌تواند صنعت نفت و گاز ایران را متحول کند. هم با پولش هم با تکنولوژی‌اش.
اصل مسلم آن است که حتی اگر روسیه به این دو مؤلفه مهم هم دسترسی داشته و چپش هم پر باشد، بازهم علاقه‌ای ندارد موجب توسعه صنایع نفت ایران شود که اگر می‌خواست، بیست سال برای این مهم زمان داشت. چه دوست داشته باشیم یا نه، روسیه بدون روتوش همین است، کشوری که جز خودش به هیچ‌کس دیگری فکر نمی‌کند و ذبح می‌کند هر آنچه به ضررش باشد ازجمله قوی شدن ایران.
اگر روزی پوتین از حذف دلار گفت، چون می‌دانست این شعار مشتریان ثابتش را دارد، با جذبشان از یک حرکت بزرگ خبر داد و حالا که ترامپ به ریاست جمهوری رسیده، آن را گران به آمریکا می‌فروشد؛ و البته که مشتریان هم مهم نیستند؛ مانند گذشته، مانند همیشه...!
این خام اندیشان که معتقدند دشمنی ایران و روسیه با آمریکا، می‌تواند فضای همکاری روشنی را میان این دو کشور ایجاد کند و باید چکمه به گردن به کرملین رفت، همه مواضع ضد ایرانی این کشور را در بستر این توهم بزرگ خاک کرده‌اند و با صدایی بلند فریاد می‌زنند که همکاری تهران و مسکو را باید در حوزه نفت و گاز،چهارمیخ کرد.
روسیه که به درد تحریم مبتلا شده، در حال استفاده از ظرفیت‌های ایران برای کاهش تبعات تحریم‌های غرب است؛ از ناوگان نفتکش گرفته تا بهره‌گیری از کاتالیست های ایرانی در صنایع خود. اما بااین‌وجود، ایران را با هویج سرمایه‌گذاری در صنعت نفت و گاز کشورمان به دنبال خود می‌کشاند.
تجربه تاریخی روسها با ایران
تجربه تاریخی وعده‌های کرملین به ایران طی دو دهه اخیر به‌خوبی نشان می‌دهد روسها به‌محض تحریم ایران و تنگ شدن نفسش، بسته‌های سرمایه‌گذاری را روی میز قرار می‌دهند و اندکی بعد، شتر دیدی، ندیدی. چه در روزهایی که احمدی‌نژاد را با وعده‌های خود خام کردند، چه در سال‌هایی که به روحانی گفتند آماده صادرات 500 هزار بشکه از نفت ایران هستند، و چه در سفر پوتین به تهران که هدیه پوچ سرمایه‌گذاری 40 میلیارد دلاری گازپروم در ایران را پیشکش کرد.
نتیجه این وعده‌ها در سه دولت مختلف، چیزی جز پاس دادن به آینده نبود؛ هر سه دولت گذشته فریب خوردند و تبدیل شدند به امامزاده‌ای بی‌زینت. در ایران هم عده‌ای نخواستند قبول کنند که نمی‌توان روی روسیه حساب باز کرد، پس گفتند ماست که نداد، حداقل شیر بده!
شتری بر نردبان است این حقیقت که روسها با کارت ایران بازی نمی‌کنند بلکه تهران را اجاره می‌دهند؛ اجازه‌ای به‌شرط تأمین منافع خود. و این حقیقت غیرقابل‌انکاری است که منافع ملی ما را همواره قربانی کرملین کرده است.
شیوه مرسوم در همکاری‌های اقتصادی میان این دو کشور، بارها ثابت کرده است هیچ بزنگاه و یا نقطه مشترکی میان منافع روسیه و ایران وجود ندارد چراکه اساساً تهران، یک رقیب است و نه یک رفیق. توسعه صنعت نفت و گاز ایران، یک تهدید بزرگ برای روسیه‌ای است که به‌شدت نگاه حذفی به رقبا دارد.
سراب روسیه برای تهران!
جدای از آنکه روسها خود، نه‌تنها پولی برای سرمایه‌گذاری در ایران ندارند، بلکه در وادی تکنولوژی، «کویر» هستند و به‌محض خروج غربی‌ها از پروژه‌های خود، زمین‌گیر شده‌اند. اما خب عده‌ای که هیچ درکی از مناسبات اقتصادی و سیاسی جهان ندارند، بر این باورند روسیه می‌تواند صنعت نفت و گاز ایران را متحول کند. هم با پولش هم با تکنولوژی‌اش.
اصل مسلم آن است که حتی اگر روسیه به این دو مؤلفه مهم هم دسترسی داشته و چپش هم پر باشد، بازهم علاقه‌ای ندارد موجب توسعه صنایع نفت ایران شود که اگر می‌خواست، بیست سال برای این مهم زمان داشت. چه دوست داشته باشیم یا نه، روسیه بدون روتوش همین است، کشوری که جز خودش به هیچ‌کس دیگری فکر نمی‌کند و ذبح می‌کند هر آنچه به ضررش باشد ازجمله قوی شدن ایران.
اگر روزی پوتین از حذف دلار گفت، چون می‌دانست این شعار مشتریان ثابتش را دارد، با جذبشان از یک حرکت بزرگ خبر داد و حالا که ترامپ به ریاست جمهوری رسیده، آن را گران به آمریکا می‌فروشد؛ و البته که مشتریان هم مهم نیستند؛ مانند گذشته، مانند همیشه...!
يکشنبه ۲۰ آبان ۱۴۰۳ ساعت ۰۱:۱۸
کد مطلب: 39548