چرا کارکنان نفت اعتراض دارند؟

به گزارش میز نفت، یکی از کارکنان باسابقه صنعت نفت در کامنتی نسبت به وضعیت معیشتی خود و هزاران نفر از کارکنانی که مانند او هستند، نسبت به ظلم‌های تحمیل‌شده به خود مطالبی را ذکر کرده است که این کامنت، به دلیل ماهیت یادداشتی به‌صورت یک یادداشت وارده منتشر می‌شود. وی در این یادداشت نوشته است:

27 سال پیش با مدرک مهندسی مکانیک از پلی تکنیک تهران، با امضاء یک قرارداد استخدامی (که به امضای نماینده وزارت نفت هم رسید و آن قرارداد موجود است) به‌عنوان کارمند پیمانی و پس از طی دو سال، به‌عنوان کارمند رسمی در شرکت ملی نفت ایران شروع به کار کردم.

در مفاد آن قرارداد هیچ مطلبی در خصوص سقف حقوق و سقف پاداش پایان خدمت وجود ندارد. ولی در سال 1397 شرکت نفت و بهتر بگویم وزارت نفت در اقدامی غیرقانونی، غیرشرعی و غیراخلاقی، تعهدات مورد تائید خود را به‌صورت یک‌طرفه نقض کرد و برای حقوق ماهانه و پاداش سنوات خدمت سقف تعیین کرد.

این اقدام وزارت نفت کلیه برنامه‌ریزی‌های مالی زندگی بنده و هزاران کارمند رسمی دیگر که شرایط مشابه من را دارند، بر هم زد و موجب ضرر و زیان عمده به زندگی ما شده است. خاطرم است تا پیش‌ازاین خلف وعده آشکار وزارت نفت، همکارانم با پاداش یک میلیارد تومانی (که آن‌هم در شرایط اقتصادی فعلی عدد بزرگی نیست) به‌افتخار بازنشستگی رسیدند.
 

تبدیل آپارتمان به پژو!

 در آن تاریخ با یک میلیارد می‌شد یک آپارتمان کوچک در یک شهر نسبتاً بزرگ خریداری کرد. ولی با همین رقم در سال جاری، یعنی حدود ۶ سال پس‌ازآن تاریخ سقف پاداش ۵۷۰ میلیون است. این مبلغ حتی برای خرید یک پژو پارس هم کفاف نمی‌دهد.
 
 کارکنان نفت بارها و بارها به‌صورت کاملاً قانونی و مسالمت‌آمیز به روش‌های مختلف قانونی اعتراض خود را به این تضییع آشکار حقوق مکتسبه خود اعلان کرده‌اند.

به بزرگان وزارت و مدیران رده‌بالای کشور توصیه می‌کنم بیش از این شکیبایی کارکنان صنعت نفت را به چالش نکشند. ما حقیقتاً عصبانی هستیم. در گرمای طاقت‌فرسا کار می‌کنیم، از امکانات معمولی زندگی محروم هستیم، مورد اتهام دریافت حقوق نجومی هستیم ولی چرخ زندگی آن‌هم نمی‌چرخد.
 

یک مقایسه نادرست با نفتی ها

چه ارتباطی به ما دارد که حداقل حقوق مورد تصویب وزارت کار، حدود ده میلیون تومان (بخوانید کمتر از ۲۰۰ دلار) در ماه است؟ مگر ما این حداقل حقوق را (که برای گذران. یک زندگی بخور نمیر در یک روستا هم کافی نیست) تعیین کرده‌ایم؟

به ما چه ارتباطی دارد حقوق معلمین عزیز (که باید مرفه‌ترین قشر جامعه باشند و بیشترین حقوق را بگیرند) یا حقوق نیروهایی نهادهای انتظامی (که حافظ امنیت تک‌تک ما و خانواده‌های ما هستند و باید از هر لحاظ تأمین باشند) کم است و... که حقوق کم نفتی‌ها را با حقوق کم‌تر آن‌ها مقایسه می‌کنند؟

 بله؛ من هم می‌دانم که حقوق کارمند ثبت‌احوال، حقوق معلم، حقوق پلیس و... کفاف زندگی‌اش را نمی‌دهد اما چرا باید این پدیده با کارکنان نفت مقایسه شود؟ کاش متوجه شوند کمتر بودن حقوق این عزیزان، دال بر بالا و مکفی بودن حقوق ما نیست.

منِ مهندس با ۲۷ سال سابقه کار و تسلط به ۳ زبان زنده باید خود را با دوستانم در سایر کشورها مقایسه کنم؛ هم‌رده‌هایی‌ام در قطر حقوق چند ده هزار دلاری دریافت می‌کنند بعد از من انتظار دارند با ماهی کمتر از هزار دلار زندگی کنم.

مخلص کلام؛ تقاضا دارد شرکت نفت از خلف وعده واضح خود در مفاد قرارداد استخدامی (در خصوص سقف حقوق و پاداش پایان خدمت) دست بردارد و جبران مافات (برای همکارانی که متضرر شده‌اند) کنند.

دوشنبه ۱۵ مرداد ۱۴۰۳ ساعت ۱۰:۲۱