تاملی بر فرافکنی‌های وزیر نفت
فراری از منتقدان فنی
وزیر نفت به خوبی می‌داند چه می‌کند؛ او از خلا و ضعف برخی نمایندگان و سران قوا از مباحث تخصصی نفت و اتفاقات رخ داده در صنعت نفت استفاده کرده و با ردیف کردن چند عدد و رقم، می‌تواند واقعیات کاملا برعکس جلوه دهد.
وحید حاجی‌پور | ماجرا از آن قرار است که 114 نماینده مجلس در نامهای به سران قوا، ادامه وزارت بیژن زنگنه را به سود کشور ندانستند؛ نمایندگانی که می‌توانند بجای اینگونه نامه نگاری‌ها، وزیر نفت را استیضاح کنند اما از آنجاکه موضوعیت استیضاح زنگنه به دلیل جدی‌تر شدن استیضاح وزیر ورزش «فعلا» به کنار رفته است، چنین نامهای را در سطح کلان مدیریت کشور رد و بدل می‌کنند.
البته سال گذشته هم بیش از 80 نماینده مجلس هم چنین نامهای را به سران قوا ارسال کردند ولی به جایی نرسید. آن نامه که منتشر شد، زنگنه و تیم رسانه‌ای‌اش پاسخ‌های بسیاری به آن دادند؛ آن نامه گرچه رویکردی انتقادی داشت ولی از نظر کارشناسان فنی زنگنه هم، چیزی برای عرضه نداشت و با واقعیات فرسنگ‌ها فاصله داشت.
آن نامه را می‌توان یکی از موهبت‌هایی دانست که شامل حال ژنرال شده بود؛ بیشتر بندهای آن نامه «تهی» بود از استدلال‌های فنی و منطقی و به همین دلیل، وزیر نفت با سوار شدن بر اشتباهات آن نامه توانست پاسخ‌های زیرکانه‌ای ارائه دهد. حالا همان نامه و تقریبا همان رئوس تکرار شده است و این بار هم زنگنه با علم بر اینکه اغلب نمایندگان به دلیل عدم احاطه به تحولات صنعت نفت، نمی‌توانند از نامه خود دفاع کنند از موضع قدرت می‌گوید در جلسه سران قوا می‌خواهد پاسخ دهد.
وزیر نفت به خوبی می‌داند چه می‌کند؛ او از خلا و ضعف برخی نمایندگان و سران قوا از مباحث تخصصی نفت و اتفاقات رخ داده در صنعت نفت استفاده کرده و با ردیف کردن چند عدد و رقم، می‌تواند واقعیات کاملا برعکس جلوه دهد و خود را منجی صنعت نفت معرفی کند در شرایطی که حقیقت چیز دیگری است.
یکی از واهمه‌های زنگنه و تیمش که روز به روز در حال کمرنگ‌تر شدن است، مواجه‌شان با کارشناسان فنی و منتقدی است که وزیر نفت هیچگاه جسارت و جرات نشستن در مقابل آن‌ها را نداشته است. وزارت نفت دلداده «منتقدان سیاسی» خود است چرا که می‌تواند با مطرح کردن مواردی که شاید در ظاهر درست باشد، آن‌ها را به گوشه رینگ ببرد.
متاسفانه بخش مهمی از انتقادات مطرح شده در قابل عملکرد وزارت نفت، معطوف به چهره‌های سیاسی و نا آشنا با تحولات داخلی نفت بوده است و کلی‌گویی‌ها، فرصت مناسبی را برای فرار به جلو زنگنه ایجاد کرده است.
فرض بگیرید وزیر نفت به جلسه سران قوا برود؛ او چه می‌خواخد بگوید؟ قطعا می‌گوید تولید گاز از پارس جنوبی دو برابر شده است، ایران صادرکننده بنزین و تولید از غرب کارون 5 برابر شده است، بیش از 15 قرارداد توسعه‌ای با شرکت‌های داخلی امضا شده است، گازرسانی به روستاها جهش بزرگی داشته است، خط لوله گروه – جاسک در مراحل پایانی است و حماسه‌هایی از این دست.
ارائه چنین مباحثی در جلسه سران قوا، مایه تمجید افرادی می‌شود که چیز زیادی از نفت نمی‌دانند ولی اگر فقط یک کارشناس زبده و منتقد در این جلسه حضور داشته باشد، می‌تواند وزیر نفت را به جایی برساند که او را از کرده خود پشیمان سازد.
افتخاراتی که زنگنه برای خود می‌تراشد از جانب طرفداران او هم محکوم است؛ محکوم به اینکه او کار بزرگی نکرده و تنها و تنها کارهای «درستی» را که دولت گذشته کلید زده و به افتتاح نزدیک کرده، به دولت یازدهم تحویل داده تا افتخارش برای زنگنه باشد. در جلسه سران قوا کسی نمی‌داند و کسی هم نمی‌پرسد که چرا در طول 16 سال وزارت خود یک پالایشگاه هم نساخته است و هیچ پروژه بزرگِ جدیدی را طی 7 سال اخیر استارت نزده است.
کسی از ژنرال سوال نمی‌پرسد در آزادگان جنوبی چه گذشته و چه تراژدی رخ داده است؟ زنگنه هم می‌داند کسی از او بازخواست نمی‌کند چون اصولا «سوال کنندگان» نمی‌دانند و اگر هم بدانند، نمی‌توانند حریف وزیری شوند که با همه مجالس شورای اسلامی – به جز مجلس هشتم- کار کرده است.
جالب است بدانید وزیر نفت طی هفت سال گذشته با بسیاری از رسانه‌های همسو و اصلاح‌طلب مصاحبه کرده ولی هیچگاه با رسانه‌های منتقد خود رو در رو نشده و از مصاحبه‌های چالشی فرار کرده است. دلیلش هم آن است که نمی‌تواند حریف منتقدانی شود که با اسناد دقیق، از پشت پرده‌های تک تک تصمیمات وزارت نفت طی سال‌های اخیر آگاه هستند. وزیر نفت دوست دارد متکلم وحده باشد از مواجه شدن با کارشناسان منتقد خود هراس دارد. پس به او حق بدهید بخواهد در جایی سخنرانی کند که نه شناخت مناسبی از نفت دارند و نه زمان پرداختن به جزئیات را.
حالا اعلام آمادگی زنگنه را به حساب جسارت وزیر نفتی بگذارید که حاضر است از عملکرد خود دفاع کند، ان‌هم در جلسه سران قوا ولی افرادی که می‌دانند در وزارت نفت چه خبر است، آن را به حساب زیرکی وزیری می‌گذارند که دوست ندارد چالشی برای آن خلق شود!
البته سال گذشته هم بیش از 80 نماینده مجلس هم چنین نامهای را به سران قوا ارسال کردند ولی به جایی نرسید. آن نامه که منتشر شد، زنگنه و تیم رسانه‌ای‌اش پاسخ‌های بسیاری به آن دادند؛ آن نامه گرچه رویکردی انتقادی داشت ولی از نظر کارشناسان فنی زنگنه هم، چیزی برای عرضه نداشت و با واقعیات فرسنگ‌ها فاصله داشت.
آن نامه را می‌توان یکی از موهبت‌هایی دانست که شامل حال ژنرال شده بود؛ بیشتر بندهای آن نامه «تهی» بود از استدلال‌های فنی و منطقی و به همین دلیل، وزیر نفت با سوار شدن بر اشتباهات آن نامه توانست پاسخ‌های زیرکانه‌ای ارائه دهد. حالا همان نامه و تقریبا همان رئوس تکرار شده است و این بار هم زنگنه با علم بر اینکه اغلب نمایندگان به دلیل عدم احاطه به تحولات صنعت نفت، نمی‌توانند از نامه خود دفاع کنند از موضع قدرت می‌گوید در جلسه سران قوا می‌خواهد پاسخ دهد.
وزیر نفت به خوبی می‌داند چه می‌کند؛ او از خلا و ضعف برخی نمایندگان و سران قوا از مباحث تخصصی نفت و اتفاقات رخ داده در صنعت نفت استفاده کرده و با ردیف کردن چند عدد و رقم، می‌تواند واقعیات کاملا برعکس جلوه دهد و خود را منجی صنعت نفت معرفی کند در شرایطی که حقیقت چیز دیگری است.
یکی از واهمه‌های زنگنه و تیمش که روز به روز در حال کمرنگ‌تر شدن است، مواجه‌شان با کارشناسان فنی و منتقدی است که وزیر نفت هیچگاه جسارت و جرات نشستن در مقابل آن‌ها را نداشته است. وزارت نفت دلداده «منتقدان سیاسی» خود است چرا که می‌تواند با مطرح کردن مواردی که شاید در ظاهر درست باشد، آن‌ها را به گوشه رینگ ببرد.
متاسفانه بخش مهمی از انتقادات مطرح شده در قابل عملکرد وزارت نفت، معطوف به چهره‌های سیاسی و نا آشنا با تحولات داخلی نفت بوده است و کلی‌گویی‌ها، فرصت مناسبی را برای فرار به جلو زنگنه ایجاد کرده است.
فرض بگیرید وزیر نفت به جلسه سران قوا برود؛ او چه می‌خواخد بگوید؟ قطعا می‌گوید تولید گاز از پارس جنوبی دو برابر شده است، ایران صادرکننده بنزین و تولید از غرب کارون 5 برابر شده است، بیش از 15 قرارداد توسعه‌ای با شرکت‌های داخلی امضا شده است، گازرسانی به روستاها جهش بزرگی داشته است، خط لوله گروه – جاسک در مراحل پایانی است و حماسه‌هایی از این دست.
ارائه چنین مباحثی در جلسه سران قوا، مایه تمجید افرادی می‌شود که چیز زیادی از نفت نمی‌دانند ولی اگر فقط یک کارشناس زبده و منتقد در این جلسه حضور داشته باشد، می‌تواند وزیر نفت را به جایی برساند که او را از کرده خود پشیمان سازد.
افتخاراتی که زنگنه برای خود می‌تراشد از جانب طرفداران او هم محکوم است؛ محکوم به اینکه او کار بزرگی نکرده و تنها و تنها کارهای «درستی» را که دولت گذشته کلید زده و به افتتاح نزدیک کرده، به دولت یازدهم تحویل داده تا افتخارش برای زنگنه باشد. در جلسه سران قوا کسی نمی‌داند و کسی هم نمی‌پرسد که چرا در طول 16 سال وزارت خود یک پالایشگاه هم نساخته است و هیچ پروژه بزرگِ جدیدی را طی 7 سال اخیر استارت نزده است.
کسی از ژنرال سوال نمی‌پرسد در آزادگان جنوبی چه گذشته و چه تراژدی رخ داده است؟ زنگنه هم می‌داند کسی از او بازخواست نمی‌کند چون اصولا «سوال کنندگان» نمی‌دانند و اگر هم بدانند، نمی‌توانند حریف وزیری شوند که با همه مجالس شورای اسلامی – به جز مجلس هشتم- کار کرده است.
جالب است بدانید وزیر نفت طی هفت سال گذشته با بسیاری از رسانه‌های همسو و اصلاح‌طلب مصاحبه کرده ولی هیچگاه با رسانه‌های منتقد خود رو در رو نشده و از مصاحبه‌های چالشی فرار کرده است. دلیلش هم آن است که نمی‌تواند حریف منتقدانی شود که با اسناد دقیق، از پشت پرده‌های تک تک تصمیمات وزارت نفت طی سال‌های اخیر آگاه هستند. وزیر نفت دوست دارد متکلم وحده باشد از مواجه شدن با کارشناسان منتقد خود هراس دارد. پس به او حق بدهید بخواهد در جایی سخنرانی کند که نه شناخت مناسبی از نفت دارند و نه زمان پرداختن به جزئیات را.
حالا اعلام آمادگی زنگنه را به حساب جسارت وزیر نفتی بگذارید که حاضر است از عملکرد خود دفاع کند، ان‌هم در جلسه سران قوا ولی افرادی که می‌دانند در وزارت نفت چه خبر است، آن را به حساب زیرکی وزیری می‌گذارند که دوست ندارد چالشی برای آن خلق شود!
شنبه ۱ شهريور ۱۳۹۹ ساعت ۱۱:۲۲
کد مطلب: 28110
