انتقاد گزینشی به سبک تاجگردون

میز نفت| سخت است قبول کنیم غلامرضا تاجگردون رئیس کمیسیون برنامه‌وبودجه تبدیل به یک منتقد خاموش برای وزارت نفت شده باشد؛ نماینده مجلسی که یک متحد استراتژیک برای وزیر نفت است هرچند که گاهی اوقات برای کاهش فشارها از سوی حوزه انتخابیه‌اش ژست تهدید علیه زنگنه می‌گیرد و یک‌بار هم آقای وزیر را تهدید به استیضاح کرد.

او دو شب پیش در برنامه گفت‌وگوی ویژه خبری از برخی مدیران دولت گفت که پاداش‌های بازنشستگی بالای 600 میلیونی و حتی میلیاردی گرفته‌اند و بعدش دوباره با حقوق بیشتری نسبت به حقوق کارمندی، به کار خود ادامه دادند. او از کسی اسم نبرد ولی تقریباً همه می‌دانند مدیران عامل شرکت ملی نفت و شرکت ملی گاز ایران جزو این مدیران هستند. وی در آن برنامه گفت اگر این افراد برکنار نشوند، مجلس وارد گود خواهد شد و آن‌ها را برکنار می‌کند.

نمی‌خواهیم درباره ادعای وی درباره ورود به مجلس به پرونده معاونان وزیر نفت سخنی بگوییم چراکه بر اساس قانون و مصوبه‌ای که مجلس آن را تبدیل به قانون کرده است، معاونان وزیر جزو مقامات سیاسی محسوب می‌شوند و لذا شامل حال قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان نمی‌شوند. تاجگردون روی موضوعی دست گذاشته است که قطعاً نمی‌تواند موفق باشد و وزارت نفت که یکی از مصادیق بارز نهادهای دور زننده قانون است، زیرک‌تر از آنی است که بخواهد سرنوشت مدیران خود را به مجلس بسپارد مگر در شرایطی که هدفی خاص را دنبال کند.

به هر شکل، آقای رئیس کمیسیون برنامه‌وبودجه این بار هم در کسوت یک شخصیت آزادی‌خواه و همراه با مردم، از پاداش‌های نجومی انتقاد کرده و وزارت نفت را مورد هدف قرار داده است که قطعاً این هدف‌گذاری، در خدمت برخی خواسته‌های وی است. خواسته‌هایی که در ماجرای استیضاح وزیر کار هم وجود داشت اما با اعتماد مجدد بهارستان به ربیعی، به شکست انجامید.
تاجگردون بیش از هر نماینده دیگری، حتی بیشتر فریدون حسنوند و بهروز نعمتی رابطه حسنه‌ای با زنگنه دارد و تقریباً نقش لابی‌گر را برای وی ایفا می‌کند، وزیر نفت با او به شهرش می‌رود و برای دست نیافتی کردن این رابطه، گچساران را با نفت و پولش آباد می‌کند. سفرهای اختصاصی زنگنه به شهر تاجگردون تبدیل به یک سفر رسمی و عادی شده است و در چنین شرایطی مشخص نیست تاجگردون چه چیزی در سر دارد که وزارت نفت را تلویحاً تهدید می‌کند.

البته تاجگردون زمان بدی را برای این کار انتخاب کرده است؛ او باید زمانی از لزوم کنار رفتن بازنشستگان می‌گفت که وزارت نفت رسماً قانون رسمی کشور را اجرا نمی‌کند و بازنشستگان را بر رأس کار نگه می‌دارد. نمونه ساده آن سید مجید هدایت زاده است، مدیرعامل شرکت نیکو که علیرغم بازنشستگی‌اش همچنان بر مسند کار است و در حوزه تجارت فرآورده‌های نفتی، همه راه‌ها به او ختم می‌شود. ازاین‌دست مدیران در نفت بسیار هستند اما چون آقای تاجگردون اهداف دیگری را در سر می‌پروراند هیچ‌گاه به این موضوعات فکر نکرده است و اگر هم از آن‌ها اطلاعی دارد، لزومی نمی‌بیند آن را پیگیری کند.

پاداش نجومی که برخی مدیران نفت دریافت کرده‌اند، حالا محل اشکال او شده است، یک تهدید ضمنی با چاشنی خاصی که همیشه در کلام تاجگردون نهفته است، همه اتفاقی شده که رئیس کمیسیون برنامه‌وبودجه را به زبان آورده است. نه او و نه هیچ نماینده دیگری نمی‌تواند علی کاردر و حمیدرضا عراقی را از مسند کار کنار بکشاند زیرا وزیر نفت از ابزار قانونی برای تداوم مدیریت آن‌ها برخوردار است. به نظر می‌رسد آقای تاجگردون باید دنبال منافذ دیگری برای وارد کردن انتقاد به وزارت نفت باشد هرچند که می‌داند در صورت قرار گرفتن در موضع منتقد، حداقل کاری که وزیر نفت می‌کند تغییر مدیرعامل شرکت بهره‌برداری نفت و گاز گچساران و مدیران زیرمجموعه این شرکت است که بدون تردید تاجگردون علاقه ای به چنین تغییری ندارد.

خلاصه کلام آنکه چنانچه این نماینده مجلس بخواهد انتقاداتی اساسی و قانونی به وزارت نفت وارد کند، میز نفت حاضر است بخشی از مصیبت‌های مدیریت امروز صنعت نفت را به ایشان گزارش دهد تا مشخص شود آیا رئیس کمیسیون برنامه‌وبودجه تا چه میزان مستقل و آزادی‌خواه است. برای استقلال باید هزینه داد و دشنام شنید،هزینه‌هایی مانند از دست دادن مدیریت شرکت نفت و گاز گچساران و توقف کمک‌های نفتی حوزه انتخابیه.

سه شنبه ۲۵ ارديبهشت ۱۳۹۷ ساعت ۰۷:۴۶