هراس بغداد از تکرار اتحاد اسرائیل و کردها
نفت کردستان برای صهیونیست ها
بغداد نسبت به این موضوع نگران است؛ اتحاد کردهای بادینانی با ترکیه و اسرائیل هم عراق را نگران کرده است.
وحید حاجی پور/ حکومت مرکزی عراق بشدت کردستان را زیر ذره بین قرار داده است؛ بغداد می خواهد بازرسی های خود را از معاملات نفت خام اقلیم کردستان را شدت دهد و در این میان تهدیدهایش علیه این «کشور غیر رسمی» را علنی کرده است. آن ها گفته اند در صورت عدم همکاری کردستان با بغداد بودجه شان را صفر می کند.
به گزارش «ميزنفت»، کردستان عراق که به آرزوی خود پس از صدام – تشکیل یک کشور مستقل- هم نائل نشد روش دیگری را در پیش گرفته است که البته پیشتر نیز به آن مشغول بود اما نه به صورت رسمی. صادرات نفت مرغوب کردستان به ترکیه و اسرائیل، بغداد را بشدت خشمگین کرده است نه به دلیل صادرات بی مجوز.
بغداد معتقد است اگر کرکوک می خواهد نفت خود را صادر کند مشکلی با آن ندارد به شرط آنکه زیر نظر بغداد باشد و بند ناف این اقلیم از بودجه عراق قطع شود. در این میان مهم ترین شرط عراق برای کردها، حضور نفت کرکوک در برنامه های نفت عراق است که مورد پذیرش اربیل قرار نگرفته است.
آن ها استقلال خود را منوط به صادرات مستقل می دانند، موضوعی که بغداد با آن مشکل دارد؛ این مشکل زمانی حادتر می شود که مقصد اصلی نفت کردستان، اسرائیل باشد. بغداد هراس دارد، هراسی شبیه هراس صدام از اتحاد استراتژیک شاه، کردها و اسرائیل.
*اتحاد کردها با شاه
زمانه عوض شده، شاه ایران رفته است و صدامی نیز در کار نیست. کردها مانده اند و اسرائیل و عراقی که این روزها شبیه جزیره است. العبادی می ترسد از اتحاد دوباره اسرائیل و کردها برای زمین زدن حکومت مرکزی با این تفاوت که ضلع ایرانی مثلث معروف دهه 70 میلادی ، جای خود را به ترکیه داده است. ایران امروز هم در دو قطبی بارزانی- طالبانی طرف طالبانی است.
در آن دهه، شاه ایران کمک های زیادی به کردها می کرد تا علیه حکومت رژیم بعث به پا خیزند و با خراب کاری و عملیات های تروریستی، صدام را تضعیف کنند. اسرائیل نیز همگام با ایران حمایت خود را از کردها اعلام کرد و آن ها را «آزادی خواه» می نامید. حکومت وقت عراق بارها و بارها از رویکرد ایران در قبال حاکمان بین النهرین انتقاد می کرد و شاه ایران بدون توجه به جنگ های لفظی میان دو کشور، کمک های نظامی و مالی خود را دوچندان می کرد.
سلاح های آمریکایی که به ایران می آمدند، جعبه شان در کردستان باز می شد؛ آن روزها عراق متحد استراتژیک شوروی در خاورمیانه بود و به مدد سلاح های این کشور، مهجزترین ارتش خاورمیانه را در اختیار داشت. شاه هم که دلداده ای بود به کاخ سفید که در بازی واشنگتن و تل آویو خود را شریک می دید. هر دو کشور مورد اشاره، دشمن سرسخت عراق بودند زیرا به خوبی می دانستند در صورت قدرت گیری عراق، شوروی منطقه را از آن خود می کند. پس بهترین راه برای رقابت منطقه ای با عراق تضعیف این کشور بود که وظیفه آن به ایران و اسرائیل واگذار شده بود.
اسرائیل روحیه «جمال عبدالناصر» را در صدام حسین می دید، خود صدام هم این ذهنیت را تقویت می کرد به ویژه آنجا که به حکومت های اعراب هشدار می داد در زمین آمریکا بازی نکنند. آن ها روز به روز در حال تقویت شدن بودند و غرب و طرفداران غرب از مشاهده این وضعیت ناراضی بودند. «قطارهای سلاح» روسی به بغداد متوقف نمی شد لذا شاه ایران باید وارد گود می شد.
کردهای عراق از خاک این کشور اخراج و آواره می شدند و به سمت مرزهای ایران حرکت می کردند. شاه و فرح یکبار در اردوگاه کردها در غرب کشور رفتند تا عصبانیت رژیم بعث به اوج خود برسد بویژه صدام حسین که معاون حسن البکر بود. رژیم ایران که رفت عراق نفسی راحت کشید و سودای حمله به ایران، خاورمیانه را به تاریکی فرو برد.
*4 دهه بعد
ایران امروز طرفدار حفظ یکپارچگی عراق است. کردها اما در آن سوی مرزها دم از جدایی زده اند هرچند میان بارزانی و طالبانی اختلاف وجود دارد. تاریخچه این ساز مخالف به اختلافات عمیق «سورانی ها» به رهبری طالبانی و «بادینانی ها» به سرکردگی مسعود بارزانی. طالبانی را بیشتر یک روشنفکر می دانند و بارزانی به پارتیزان و چریک و مرد درگیری های مسلحانه شهره است. حالا ترکیه پشت سر بارزانی قرار دارد و نفت این اقلیم را با نفت داعش تجارت می کند و محموله ها را یکی پس از دیگری راهی اسرائیل می کند.
بغداد نسبت به این موضوع نگران است؛ اتحاد کردهای بادینانی با ترکیه و اسرائیل هم عراق را نگران کرده است و هم آمریکا را. چندی پیش آمریکایی ها نسبت به صادرات نفت کردستان به اسرائیل ابراز نگرانی و به نوعی آن را محکوم کردند. اوضاع فعلی کردستان کمی شبیه به دهه 70 میلادی است با این تفاوت که اختلاف درونی بین آن ها، دو دستگی شدیدی میان آن ها به وجود آورده و ایران و آمریکا هر دو از این روند ناراضی هستند.
ترکیه در این میان به خوش رقصی مشغول است و نفت را تاجر است اما با این وجود، همه را با خود دشمن کرده است، از ایران و بغداد گرفته تا آمریکا. کردها اسرائیل را شریک راهبردی خود می دانند زیرا پس از توافق 1975 الجزایر، تل آویو همچنان از حمایت های خود از کردها ادامه داد و تا امروز نیز ادامه می دهد.
نفت کردستان فعلا از آن اسرائیل است و باید دید این پیوند تاریخی چه زمانی و توسط چه کشوری قطع می شود.
به گزارش «ميزنفت»، کردستان عراق که به آرزوی خود پس از صدام – تشکیل یک کشور مستقل- هم نائل نشد روش دیگری را در پیش گرفته است که البته پیشتر نیز به آن مشغول بود اما نه به صورت رسمی. صادرات نفت مرغوب کردستان به ترکیه و اسرائیل، بغداد را بشدت خشمگین کرده است نه به دلیل صادرات بی مجوز.
بغداد معتقد است اگر کرکوک می خواهد نفت خود را صادر کند مشکلی با آن ندارد به شرط آنکه زیر نظر بغداد باشد و بند ناف این اقلیم از بودجه عراق قطع شود. در این میان مهم ترین شرط عراق برای کردها، حضور نفت کرکوک در برنامه های نفت عراق است که مورد پذیرش اربیل قرار نگرفته است.
آن ها استقلال خود را منوط به صادرات مستقل می دانند، موضوعی که بغداد با آن مشکل دارد؛ این مشکل زمانی حادتر می شود که مقصد اصلی نفت کردستان، اسرائیل باشد. بغداد هراس دارد، هراسی شبیه هراس صدام از اتحاد استراتژیک شاه، کردها و اسرائیل.
*اتحاد کردها با شاه
زمانه عوض شده، شاه ایران رفته است و صدامی نیز در کار نیست. کردها مانده اند و اسرائیل و عراقی که این روزها شبیه جزیره است. العبادی می ترسد از اتحاد دوباره اسرائیل و کردها برای زمین زدن حکومت مرکزی با این تفاوت که ضلع ایرانی مثلث معروف دهه 70 میلادی ، جای خود را به ترکیه داده است. ایران امروز هم در دو قطبی بارزانی- طالبانی طرف طالبانی است.
در آن دهه، شاه ایران کمک های زیادی به کردها می کرد تا علیه حکومت رژیم بعث به پا خیزند و با خراب کاری و عملیات های تروریستی، صدام را تضعیف کنند. اسرائیل نیز همگام با ایران حمایت خود را از کردها اعلام کرد و آن ها را «آزادی خواه» می نامید. حکومت وقت عراق بارها و بارها از رویکرد ایران در قبال حاکمان بین النهرین انتقاد می کرد و شاه ایران بدون توجه به جنگ های لفظی میان دو کشور، کمک های نظامی و مالی خود را دوچندان می کرد.
سلاح های آمریکایی که به ایران می آمدند، جعبه شان در کردستان باز می شد؛ آن روزها عراق متحد استراتژیک شوروی در خاورمیانه بود و به مدد سلاح های این کشور، مهجزترین ارتش خاورمیانه را در اختیار داشت. شاه هم که دلداده ای بود به کاخ سفید که در بازی واشنگتن و تل آویو خود را شریک می دید. هر دو کشور مورد اشاره، دشمن سرسخت عراق بودند زیرا به خوبی می دانستند در صورت قدرت گیری عراق، شوروی منطقه را از آن خود می کند. پس بهترین راه برای رقابت منطقه ای با عراق تضعیف این کشور بود که وظیفه آن به ایران و اسرائیل واگذار شده بود.
اسرائیل روحیه «جمال عبدالناصر» را در صدام حسین می دید، خود صدام هم این ذهنیت را تقویت می کرد به ویژه آنجا که به حکومت های اعراب هشدار می داد در زمین آمریکا بازی نکنند. آن ها روز به روز در حال تقویت شدن بودند و غرب و طرفداران غرب از مشاهده این وضعیت ناراضی بودند. «قطارهای سلاح» روسی به بغداد متوقف نمی شد لذا شاه ایران باید وارد گود می شد.
کردهای عراق از خاک این کشور اخراج و آواره می شدند و به سمت مرزهای ایران حرکت می کردند. شاه و فرح یکبار در اردوگاه کردها در غرب کشور رفتند تا عصبانیت رژیم بعث به اوج خود برسد بویژه صدام حسین که معاون حسن البکر بود. رژیم ایران که رفت عراق نفسی راحت کشید و سودای حمله به ایران، خاورمیانه را به تاریکی فرو برد.
*4 دهه بعد
ایران امروز طرفدار حفظ یکپارچگی عراق است. کردها اما در آن سوی مرزها دم از جدایی زده اند هرچند میان بارزانی و طالبانی اختلاف وجود دارد. تاریخچه این ساز مخالف به اختلافات عمیق «سورانی ها» به رهبری طالبانی و «بادینانی ها» به سرکردگی مسعود بارزانی. طالبانی را بیشتر یک روشنفکر می دانند و بارزانی به پارتیزان و چریک و مرد درگیری های مسلحانه شهره است. حالا ترکیه پشت سر بارزانی قرار دارد و نفت این اقلیم را با نفت داعش تجارت می کند و محموله ها را یکی پس از دیگری راهی اسرائیل می کند.
بغداد نسبت به این موضوع نگران است؛ اتحاد کردهای بادینانی با ترکیه و اسرائیل هم عراق را نگران کرده است و هم آمریکا را. چندی پیش آمریکایی ها نسبت به صادرات نفت کردستان به اسرائیل ابراز نگرانی و به نوعی آن را محکوم کردند. اوضاع فعلی کردستان کمی شبیه به دهه 70 میلادی است با این تفاوت که اختلاف درونی بین آن ها، دو دستگی شدیدی میان آن ها به وجود آورده و ایران و آمریکا هر دو از این روند ناراضی هستند.
ترکیه در این میان به خوش رقصی مشغول است و نفت را تاجر است اما با این وجود، همه را با خود دشمن کرده است، از ایران و بغداد گرفته تا آمریکا. کردها اسرائیل را شریک راهبردی خود می دانند زیرا پس از توافق 1975 الجزایر، تل آویو همچنان از حمایت های خود از کردها ادامه داد و تا امروز نیز ادامه می دهد.
نفت کردستان فعلا از آن اسرائیل است و باید دید این پیوند تاریخی چه زمانی و توسط چه کشوری قطع می شود.
شنبه ۱۴ شهريور ۱۳۹۴ ساعت ۰۷:۱۵
کد مطلب: 8711
