توافق هسته ای تا چه اندازه امید بخش است؟
خبری از رونق نفت نیست
خبرگزاری فرانسه در گزارشی از پاریس به قلم« امیلی بوبو » نوشت توافق مربوط به برنامه هسته ای ایران که لغو تحریم ها علیه این کشور را پیش بینی می کند ،فرصتی را برای شرکت های نفتی خارجی به وجود می آورد اما این کار تا چندین ماه دیگر و حتی چند سال دیگر محقق نخواهد شد مشروط بر اینکه مفاد قراردادهای پیشنهاد جالب باشد.
به گزارش «ميزنفت»،یک تحلیلگر خاطر نشان می کند توافقنامه چارچوبی پنجشنبه می تواند نخستین گام به سمت بازگشت شرکت های غربی به ایران باشد .
تحریم هایی که آمریکا از سال ۱۹۷۹ آمریکا و سپس از سال ۲۰۰۶ سازمان ملل و اتحادیه اروپا برقرار شده است با خروج تدریجی شرکت های بزرگ نفتی خود را نشان داد ، شرکت فرانسوی توتال آخرین شرکتی بود که سال ۲۰۰۸ ایران را ترک کرد.
اکنون فقط چند شرکت چینی و هندی در ایران حضور دارند.
چشم انداز لغو این تحریم ها فرصت نادری را به وجود می آورد : ایران با وجود تحریم ها با تولید میانگین دو میلیون و ۸۱۰ هزار بشکه نفت در روز در سال ۲۰۱۴ ( در برابر چهار میلیون بشکه سال ۲۰۰۸) و صادرات حدود یک میلیون و ۱۰۰ هزار بشکه ای ، هنوز امروز پنجمین تولید کننده بزرگ سازمان کشورهای نفت ایران است .
در بخش گاز ، این کشور دومین ذخایر جهانی را پس از روسیه در اختیار دارد.
فرانسوا پارن رئیس گروه نشریات تخصصی راهبردی و سیاست های راهبردی تاکید می کند:« ایران کشوری با ظرفیت نفتی و گازی قابل ملاحظه است .»
پیر ترزیان مدیر نشریه « پترواستراتژی» هشدار می دهد :« هرچند بازگشت شرکت های بزرگ به ایران وجود دارد ، این بازگشت تا چند ماه دیگر تحقق نخواهد یافت.»
وی توضیح می دهد:« ابتدا زیرا که این توافق یک توافقنامه اصولی بزرگ است . باید درباره جزئیات فنی و رسیدن به توافقنامه ای قطعی تا سی ام ژوئن کار کرد.»
علاوه بر این ،همانگونه که لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه جمعه به آن اشاره کرد ،هنوز درباره جدول زمانی لغو تحریم های اقتصادی که تهران در طول گفتگوها خواستار لغو فوری آن است ، توافقی به دست نیامده است .
گی مزونیه تحلیلگر مرکز تحقیقات آی اف پی انرژی های نو ،به سه میلیون و ۴۰۰ تا سه میلیون و ۶۰۰ هزار بشکه در روز که این کشور درسال ۲۰۱۲ تولید می کرد ، اشاره کرد.
پس از لغو تحریم ها ،ایران باید ابتدا ذخایر نفتی را که انباشته کرده است به بازارها عرضه کند.
این کشور سپس خواهد توانست پیش از پایان سال ،به سطوح تولید چشمگیر بازگردد.
این افزایش قدرت به وضع تاسیسات استخراج و پالایش ایران بستگی خواهد داشت زیرا این کشور به مدت چنین سال از فناوری های شرکت های غربی و دسترسی به قطعات یدکی به دور بوده است .
ایران عزم خود را برای فراخوان شرکت های خارجی پنهان نکرده است . در سال ۲۰۱۴ در مجمع اقتصادی داووس ،حسن روحانی رئیس جمهوری ایران از غربی ها خواسته بود تا برای سرمایه گذاری در بخش انرژی ایران به این کشور بازگردند.
اما علاقه شرکت های غربی به شرایطی بستگی خواهد داشت که قراردادهای جدید ایران حاوی آن خواهد بود.
ریموند جیمز از تحلیلگران بخش نفتی اعلام کرد:« برای اینکه شرکت های نفتی به ایران بازگردند ،باید مفاد مالی قراردادها جذاب باشد اما پیش از تحریم ها وضع چنین نبود . نظام قراردادهای ایران موسوم به بای بک ( بیع متقابل )بیش از حد برای شرکت های بین المللی پرخطر است .»
درحالی که اکثریت قراردادهای نفتی در جهان به شکل امتیاز و یا تقسیم تولید است ایران در واقع قراردادهای بیع متقابل و یا قراردادهای خدمات با دوره محدود را که در آن شرکت های نفتی برای سرمایه گذاری های صورت داده در تاسیسات پول خواهند گرفت ،ترجیح می دهد.
پرن می گوید :« ایران به ویژه وزارت نفت از این مسئله آگاه است و از مدت زمانی پیش درباره الگوی جدیدی از قراردادهای نفتی موسوم به قرارداد نفتی ایران (آی پی سی )کار می کند ، که قرار است برای گروه های نفتی جذاب تر باشد.»
وی می افزاید :« زیرا ایران می خواهد با بهترین شرکت های نفتی کار کند.»
هرچند غیبت طولانی مدت شرکت های بزرگ نفتی ممکن است بازگشت آنان را پیچیده تر کند ،شرکت های نفتی اروپایی مانند توتال ،انی و شل بخت خوبی برای بازگشت سریع دارند زیرا به گفته پرن ایران از نحوه کار اپراتورهای آسیایی که اکنون در خاک این کشور کار می کنند ،زیاد راضی نیست.
تحریم هایی که آمریکا از سال ۱۹۷۹ آمریکا و سپس از سال ۲۰۰۶ سازمان ملل و اتحادیه اروپا برقرار شده است با خروج تدریجی شرکت های بزرگ نفتی خود را نشان داد ، شرکت فرانسوی توتال آخرین شرکتی بود که سال ۲۰۰۸ ایران را ترک کرد.
اکنون فقط چند شرکت چینی و هندی در ایران حضور دارند.
چشم انداز لغو این تحریم ها فرصت نادری را به وجود می آورد : ایران با وجود تحریم ها با تولید میانگین دو میلیون و ۸۱۰ هزار بشکه نفت در روز در سال ۲۰۱۴ ( در برابر چهار میلیون بشکه سال ۲۰۰۸) و صادرات حدود یک میلیون و ۱۰۰ هزار بشکه ای ، هنوز امروز پنجمین تولید کننده بزرگ سازمان کشورهای نفت ایران است .
در بخش گاز ، این کشور دومین ذخایر جهانی را پس از روسیه در اختیار دارد.
فرانسوا پارن رئیس گروه نشریات تخصصی راهبردی و سیاست های راهبردی تاکید می کند:« ایران کشوری با ظرفیت نفتی و گازی قابل ملاحظه است .»
پیر ترزیان مدیر نشریه « پترواستراتژی» هشدار می دهد :« هرچند بازگشت شرکت های بزرگ به ایران وجود دارد ، این بازگشت تا چند ماه دیگر تحقق نخواهد یافت.»
وی توضیح می دهد:« ابتدا زیرا که این توافق یک توافقنامه اصولی بزرگ است . باید درباره جزئیات فنی و رسیدن به توافقنامه ای قطعی تا سی ام ژوئن کار کرد.»
علاوه بر این ،همانگونه که لوران فابیوس وزیر امور خارجه فرانسه جمعه به آن اشاره کرد ،هنوز درباره جدول زمانی لغو تحریم های اقتصادی که تهران در طول گفتگوها خواستار لغو فوری آن است ، توافقی به دست نیامده است .
گی مزونیه تحلیلگر مرکز تحقیقات آی اف پی انرژی های نو ،به سه میلیون و ۴۰۰ تا سه میلیون و ۶۰۰ هزار بشکه در روز که این کشور درسال ۲۰۱۲ تولید می کرد ، اشاره کرد.
پس از لغو تحریم ها ،ایران باید ابتدا ذخایر نفتی را که انباشته کرده است به بازارها عرضه کند.
این کشور سپس خواهد توانست پیش از پایان سال ،به سطوح تولید چشمگیر بازگردد.
این افزایش قدرت به وضع تاسیسات استخراج و پالایش ایران بستگی خواهد داشت زیرا این کشور به مدت چنین سال از فناوری های شرکت های غربی و دسترسی به قطعات یدکی به دور بوده است .
ایران عزم خود را برای فراخوان شرکت های خارجی پنهان نکرده است . در سال ۲۰۱۴ در مجمع اقتصادی داووس ،حسن روحانی رئیس جمهوری ایران از غربی ها خواسته بود تا برای سرمایه گذاری در بخش انرژی ایران به این کشور بازگردند.
اما علاقه شرکت های غربی به شرایطی بستگی خواهد داشت که قراردادهای جدید ایران حاوی آن خواهد بود.
ریموند جیمز از تحلیلگران بخش نفتی اعلام کرد:« برای اینکه شرکت های نفتی به ایران بازگردند ،باید مفاد مالی قراردادها جذاب باشد اما پیش از تحریم ها وضع چنین نبود . نظام قراردادهای ایران موسوم به بای بک ( بیع متقابل )بیش از حد برای شرکت های بین المللی پرخطر است .»
درحالی که اکثریت قراردادهای نفتی در جهان به شکل امتیاز و یا تقسیم تولید است ایران در واقع قراردادهای بیع متقابل و یا قراردادهای خدمات با دوره محدود را که در آن شرکت های نفتی برای سرمایه گذاری های صورت داده در تاسیسات پول خواهند گرفت ،ترجیح می دهد.
پرن می گوید :« ایران به ویژه وزارت نفت از این مسئله آگاه است و از مدت زمانی پیش درباره الگوی جدیدی از قراردادهای نفتی موسوم به قرارداد نفتی ایران (آی پی سی )کار می کند ، که قرار است برای گروه های نفتی جذاب تر باشد.»
وی می افزاید :« زیرا ایران می خواهد با بهترین شرکت های نفتی کار کند.»
هرچند غیبت طولانی مدت شرکت های بزرگ نفتی ممکن است بازگشت آنان را پیچیده تر کند ،شرکت های نفتی اروپایی مانند توتال ،انی و شل بخت خوبی برای بازگشت سریع دارند زیرا به گفته پرن ایران از نحوه کار اپراتورهای آسیایی که اکنون در خاک این کشور کار می کنند ،زیاد راضی نیست.
جمعه ۱۴ فروردين ۱۳۹۴ ساعت ۲۳:۵۹
کد مطلب: 5674
