لزوم پرهیز از شتاب زدگی در اجرای توافقنامه پاریس

به گزارش ميزنفت ، دولتها به عنوان نماینده، رابط میان ملتها در مقام دفاع از منافع اعضای جامعه در بسیاری از شئون و مقدرات سیاسی آنان هستند. سیاست خارجی هر کشور بر اصول ریشه دار در مبانی خاص استوار است. در واقع هر کشور با توجه به تعاریف ارزشی خود، اصولی را برای تایید و یا رد احکام در سطح بین الملل وضع نموده است.

تجربه پذیرفتن تعهدات بین المللی کشور در سال‌های اخیر نشان داده است که قدرتهای زورگوی دنیا به ویژه آمریکا و برخی از کشورهای اروپایی همواره تلاش داشته اند که ایران را در انزوای سیاسی و اقتصادی قرار دهند. جدیدترین اقدام کشور برای پذیرش تعهد در سطح بین الملل امضای موافقت‌نامه تغییر اقلیم پاریس است. در جریان بیست و یکمین جلسه کنوانسیون تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد در سال 2015، موافقت‌نامه‌ای برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سطح دنیا شکل گرفت.

در متن این توافقنامه که تعهد به آن از لحاظ قانونی الزامی است، برنامه مشارکت ایران برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای شامل دو بخش 4 درصد غیر مشروط و 8 درصد مشروط به رفع تحریم‌ها است. آذرماه سال 95 مجلس لایحه اجرای این توافقنامه را تصویب کرد اما با مخالف شورای نگهبان هنوز تایید نهایی نشده است.

کارشناسان معتقدند پیوستن ایران به این پیمان بین‌المللی مانع از تحقق سیاست‌های کلان کشور خواهد شد و محدودیتهای جدی را برای استفاده از نفت و گاز به عنوان پیشران توسعه کشور به وجود خواهد آورد.

در حالی توافقنامه پاریس بدون بررسی دقیق در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسیده است که کشور روسیه در اصل 41 اصول سیاست خارجی خود ملاحظات جدی‌ای را برای همکاری‌های بین‌المللی خود وضع کرده است. روسیه در راستای توسعه همکاری‌های بین‌المللی برای تامین امنیت زیست‌محیطی و مقابله با تغییرات آب و هوایی در کره زمین الزامات متعددی را برای خود در نظر گرفته است. یکی از الزامات جدی کشور روسیه برای پیوستن به همکاری‌های بین‌المللی برای تامین امنیت محیط زیست « تدوین روش‌های مبتنی بر شواهد علمی نسبت به حفظ مطلوب محیط‌زیست » است.

در حالی کشور روسیه روش‌های مبتنی بر شواهد علمی را جزو شروط پیوستن به همکاری‌های بین‌المللی خود در توافقنامه پاریس معرفی کرده است که بر اساس تحقیقاتی که در سال 2007 در آمریکا انجام شد، اثبات گردید که غلظت دی‌اکسیدکربن و گرمایش ارتباطی با هم ندارند و این موضوع به تایید 31 هزار استاد دانشگاه و دانشمند آمریکایی نیز رسیده است. به عبارت دیگر هنوز اجماع جهانی برای تاثیر انتشار گاز دی اکسید کربن در گرمایش زمین وجود ندارد و طبق اصول سیاست خارجی کشور روسیه این کشور تلاشی برای پیوستن به این توافقنامه انجام نخواهد داد و پیش‌بینی‌ها حاکی از آن است که تا سال 2020 نیز فرآیند بررسی پیوستن به توافقنامه پاریس در داخل روسیه به طول می‌انجامد.

بنابر این لازم است که کشور ایران نیز با بررسی دقیق‌تر مفاد الزام آور این توافقنامه زمینه ایجاد محدودیت برای استفاده از منابع فسیلی کشور را فراهم نسازد و پیش از قانونی ساختن آن در کشور، عواقب آن مورد تحقیق قرار گیرد.



منبع : تسنیم

دوشنبه ۲ اسفند ۱۳۹۵ ساعت ۱۱:۱۰