واقعیتی درباره یک شکست در انتقال تکنولوژی

ميزنفت/ آقای ستاری در کانال حقوق نفت و گاز نوشت:

یکی از مسائلی که همواره در رابطه با قراردادهای جدید نفتی مورد مداقه و توجه قرار میگیرد،موضوع انتقال تکنولوژی می باشد و در راستای این مهم،قراردادهای جدید نفتی حضور یک شرکت صاحب صلاحیت داخلی در کنار شرکت بین المللی نفتی را شرط نموده است!اما آیا رویکرد مزبور مثمر ثمر خواهد بود؟

دولت آرژانتین در اوایل اکتشاف نفت در این کشور،به انعقاد قراردادهای خدمات یا RSA مبادرت ورزید و دقیقا شرط وجود شرکت داخلی در کنار شرکت خارجی همانند آنچه در IPC تدارک دیده شده است را گنجاند اما نتیجه آن نه تنها انتقال تکنولوژی نبود بلکه قراردادهای مزبور تنها 12 سال کاربرد داشته و قانون نفت کشور مزبور به کلی منسوخ و میادین نفتی از طریق قراردادهای امتیاز واگذار گردید!!!!یعنی یک تغییر رویکرد کلی..

حال آنکه اگر انتقال تکنولوژی از طریق شراکت با شرکت های خارجی میسر بود،آیا کشور مزبور مبادرت به انعقاد قراردادهای امتیاز با شرکت های بین المللی نفتی می نمود یا اینکه از قراردادهای خدمات یا RSA در راستای غنی نمودن(چه از لحاظ مالی و چه تکنولوژی) شرکت های داخلی خود بهره می برد؟

طبیعی به نظر می رسد که شرکت بین المللی نفتی هرگز به دنبال انتقال فناوری به کشور میزبان نمی باشد چرا که در اینصورت دست خود را از سایر میادین نفتی کشور میزبان کوتاه می نماید مگر آنکه در ازای انتقال تکنولوژی،منافعی عاید شود که شرکت مزبور را به این امر ترغیب کند (همانند آنچه که در برزیل و برای شرکت پتروبراس اتفاق افتاد)و لذا در اینگونه موارد عملا نقش شرکت نفتی داخلی در مقام فعله باقی خواهد ماند.
 

چهارشنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۵ ساعت ۱۲:۴۵