زمانی نیا در کنج تنهایی
زیر سایه هووی محبوب!
تقصیر او نیست؛ مقصر اصلی جایگاه معاونت بین الملل است که به معنای واقعی کلمه تبدیل به یک جایگاه تشریفاتی شده است.
وحید حاجی پور / پست ها که تقسیم شد جایی برای او نبود؛ هرچه گشتند به درب بسته خوردند تا آنکه پس از یک سال جستجو، او را به بیژن نامدار زنگنه پیشنهاد دادند. بماند که عده ای نام آن را «شیک» کرده و نامش را «تحمیل» نهادند.
امیرحسین زمانی نیا در ادبیات نه چندان قدیمی دیپلمات ها،یکی از اعضای حلقه نیویورکی هاست؛ هم سنگ و همفکر دیپلمات های نام آشنایی چون سیرس ناصری، حسین کاظم پور اردبیلی، مجید تخت روانچی، صادق خرازی و ...
سوژه این سطور، برخلاف سایر دوستانش، در آسمان شلوغ سیاست خارجی، یا «نبود» یا اگر هم «بود» چراغش سویی نداشت. با «شیخ بنفش» در دبیرخانه شورای امنیت ملی همکاری می کرد و در مذاکرات هسته‌ای، کنار دست سیروس ناصری می‌نشست. در کنار مردی که خود را در دوران اصلاحات به نفت چسباند و این روزها، برای خود کسب و کاری دازد.
زمانی نیا از روزی که جزو تیم روحانی در مرکز بررسی های استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام بود تا همین زمستان 93، از نیاوران جنب نخورد و همانجا چسبید.
روایت ها متفاوت است، از آنکه خودش «نرفت» و یا سر «نخواستنش» جدل بود اما هر چه که بود، سرانجام به نفت آمد. حضور یک چهره «امنیتی» در وزارت نفت گرچه برای نفتی ها مقبول نیافتاد ولی نمی‌شد به یک «سفارش شده» اخم کرد.
خود زنگنه هم می دانست او باید باشد، پس پذیرفت و یک چهره امنیتی را به معاونت بین الملل خود منصوب کرد؛ انتصابی از جنس انتصاب خالدی اما با چند تفاوت که از آن عبور می کنیم.
برخلاف آنکه چهره های اقتصادی و بین المللی روحیه تعامل و تجارت داشتند زمانی نیا برای این سمت همچنان فاقد چنین ویژگی هایی بود. او باید جا پای هادی نژادحسینیان و سید مهدی حسینی می گذاشت که ذاتا «بین المللی» بودند اما زمانی نیا هرچه کرد نتوانست رویکرد حقوقی - امنیتی خود را در نفت «غالب» کند.
زمانی نیا که تا آذر 93 شاید فکرش را نمی کرد روزی در نفت صاحب شوکت و صولتی شود، تا چند ماه نخست فعالیتش سکوت کرد. او با نفت بیگانه بود ولی به پشتوانه مشاوره های فراوان قاعده بازی را در کمتر از یک سال فراگرفت و «فورا» رسانه ای شد.
در دیدارهای خارجی وزیر نفت حاضر می شد، با او و سایر نفتی ها به سفر می رفت و در چند ماه اخیر خود در راس هیاتی عازم کشورهای مختلف می شد تا با آنها مذاکره کند. تلاش های خستگی ناپذیر زمانی نیا برای بودن در «پازل نفت» هر چه بیشتر شد کم محلی وزیر را در پی داشت. شاید این حس ملموس از آن شایعاتی نشات می گیرد که زمانی نیا را گزینه بعدی وزارت نفت معرفی می کند.
معاون وزیر در امور بین الملل بدنبال نقش آفرینی است؛ او در سمتی «نشسته» است که حالا تشریفاتی است، نه در تجارت هیدروکربورها صاحب اثر است، نه در جذب سرمایه های خارجی و قراردادها. نه کسی نظرش را می خواهد و نه در مذاکرات مستقیم با شرکت های خارجی نفر اول است. گویا او فقط باید «زینت المجالس» وزیر نفت باشد و آداب دیپلماتیک را رعایت کند.
تقصیر او نیست؛ مقصر اصلی جایگاه معاونت بین الملل است که به معنای واقعی کلمه تبدیل به یک جایگاه تشریفاتی شده است. حالا که وزیر نفت برای او «هوو» تراشیده است این جایگاه تشریفاتی تر از گذشته شده است. زمانی نیا اگر مملو از توانمندی های خارق العاده هم باشد حالا زیر سایه سیدمجید هدایت زاده قرار گرفته است و باید با او هماهنگ باشد و گزارش کار دیدارهای خارجی را جهت مذاکرات نهایی برای وی ارسال کند. انتصاب هدایت زاده به معاونت بین الملل شرکت ملی نفت پیام روشنی برای زمانی نیا داشت: «آب که آمد تیمم باطل است.»
اینکه زمانی نیا می ماند یا می رود، تنها و تنها به خودش بستگی دارد، همانطور که به «ارادت» نیامد، برای رفتن هم محتاج «اجازت» نیست. بدون تعارف او تبدیل به معاونی شده است که به اندازه یک مدیرکل، زمینی برای بازی ندارد و هماره باید پشت دروازه خود را «گرم» کند.
امیرحسین زمانی نیا در ادبیات نه چندان قدیمی دیپلمات ها،یکی از اعضای حلقه نیویورکی هاست؛ هم سنگ و همفکر دیپلمات های نام آشنایی چون سیرس ناصری، حسین کاظم پور اردبیلی، مجید تخت روانچی، صادق خرازی و ...
سوژه این سطور، برخلاف سایر دوستانش، در آسمان شلوغ سیاست خارجی، یا «نبود» یا اگر هم «بود» چراغش سویی نداشت. با «شیخ بنفش» در دبیرخانه شورای امنیت ملی همکاری می کرد و در مذاکرات هسته‌ای، کنار دست سیروس ناصری می‌نشست. در کنار مردی که خود را در دوران اصلاحات به نفت چسباند و این روزها، برای خود کسب و کاری دازد.
زمانی نیا از روزی که جزو تیم روحانی در مرکز بررسی های استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام بود تا همین زمستان 93، از نیاوران جنب نخورد و همانجا چسبید.
روایت ها متفاوت است، از آنکه خودش «نرفت» و یا سر «نخواستنش» جدل بود اما هر چه که بود، سرانجام به نفت آمد. حضور یک چهره «امنیتی» در وزارت نفت گرچه برای نفتی ها مقبول نیافتاد ولی نمی‌شد به یک «سفارش شده» اخم کرد.
خود زنگنه هم می دانست او باید باشد، پس پذیرفت و یک چهره امنیتی را به معاونت بین الملل خود منصوب کرد؛ انتصابی از جنس انتصاب خالدی اما با چند تفاوت که از آن عبور می کنیم.
برخلاف آنکه چهره های اقتصادی و بین المللی روحیه تعامل و تجارت داشتند زمانی نیا برای این سمت همچنان فاقد چنین ویژگی هایی بود. او باید جا پای هادی نژادحسینیان و سید مهدی حسینی می گذاشت که ذاتا «بین المللی» بودند اما زمانی نیا هرچه کرد نتوانست رویکرد حقوقی - امنیتی خود را در نفت «غالب» کند.
زمانی نیا که تا آذر 93 شاید فکرش را نمی کرد روزی در نفت صاحب شوکت و صولتی شود، تا چند ماه نخست فعالیتش سکوت کرد. او با نفت بیگانه بود ولی به پشتوانه مشاوره های فراوان قاعده بازی را در کمتر از یک سال فراگرفت و «فورا» رسانه ای شد.
در دیدارهای خارجی وزیر نفت حاضر می شد، با او و سایر نفتی ها به سفر می رفت و در چند ماه اخیر خود در راس هیاتی عازم کشورهای مختلف می شد تا با آنها مذاکره کند. تلاش های خستگی ناپذیر زمانی نیا برای بودن در «پازل نفت» هر چه بیشتر شد کم محلی وزیر را در پی داشت. شاید این حس ملموس از آن شایعاتی نشات می گیرد که زمانی نیا را گزینه بعدی وزارت نفت معرفی می کند.
معاون وزیر در امور بین الملل بدنبال نقش آفرینی است؛ او در سمتی «نشسته» است که حالا تشریفاتی است، نه در تجارت هیدروکربورها صاحب اثر است، نه در جذب سرمایه های خارجی و قراردادها. نه کسی نظرش را می خواهد و نه در مذاکرات مستقیم با شرکت های خارجی نفر اول است. گویا او فقط باید «زینت المجالس» وزیر نفت باشد و آداب دیپلماتیک را رعایت کند.
تقصیر او نیست؛ مقصر اصلی جایگاه معاونت بین الملل است که به معنای واقعی کلمه تبدیل به یک جایگاه تشریفاتی شده است. حالا که وزیر نفت برای او «هوو» تراشیده است این جایگاه تشریفاتی تر از گذشته شده است. زمانی نیا اگر مملو از توانمندی های خارق العاده هم باشد حالا زیر سایه سیدمجید هدایت زاده قرار گرفته است و باید با او هماهنگ باشد و گزارش کار دیدارهای خارجی را جهت مذاکرات نهایی برای وی ارسال کند. انتصاب هدایت زاده به معاونت بین الملل شرکت ملی نفت پیام روشنی برای زمانی نیا داشت: «آب که آمد تیمم باطل است.»
اینکه زمانی نیا می ماند یا می رود، تنها و تنها به خودش بستگی دارد، همانطور که به «ارادت» نیامد، برای رفتن هم محتاج «اجازت» نیست. بدون تعارف او تبدیل به معاونی شده است که به اندازه یک مدیرکل، زمینی برای بازی ندارد و هماره باید پشت دروازه خود را «گرم» کند.
دوشنبه ۱۶ فروردين ۱۳۹۵ ساعت ۰۷:۳۵
کد مطلب: 12654
