گزارش جهت دار وال استریت ژورنال
شرکت های نفتی مردد برای حضور در ایران
زمانی که بیژن زنگنه در سال 2013 وزیر نفت ایران شد، تصویر باشکوهی از تجارت نفت این کشور پس از پایان تحریم های غرب ترسیم و اعلام کرد تولید نفت ایران دو برابر خواهد شد.
به گزارش ميزنفت ٬ روزنامه وال استریت ژورنال نوشت: اختلافات داخلی ایران و نیز برخی تحریم های آمریکا، باعث شده است شرکت های خارجی همچنان برای سرمایه گذاری در صنعت انرژی ایران تردید داشته باشند.
زمانی که بیژن زنگنه در سال 2013 وزیر نفت ایران شد، تصویر باشکوهی از تجارت نفت این کشور پس از پایان تحریم های غرب ترسیم و اعلام کرد تولید نفت ایران دو برابر خواهد شد و به سطحی می رسد که از زمان انقلاب 1979 بی سابقه بوده است.
اکنون که تحریم های هسته ای لغو شده اند، سرنوشت اقتصاد فلج ایران و توانایی اش برای پس گرفتن جایگاهش در بازار اقتصاد جهانی به صنعت نفتی وابسته است که با کمبود بودجه روبروست و سیاست زده و به شدت به فن آوری و دانش غربی ها نیازمند است. ایران برای رسیدن به اهداف ترسیم شده زنگنه به سی میلیارد دلار سرمایه گذاری خارجی نیاز دارد، اما در حال حاضر هنوز شرکت های غربی[ برای سرمایه گذاری در صنعت نفت ایران] تردید دارند.
الدار سایتر رئیس شرکت نفت و گاز نروژی استات اویل در مصاحبه ای در این ماه گفت: «هنوز کمی درباره ایران تردید داریم. فکر می کنم زمان بسیاری نیاز است تا ایران بتواند منابعی را که در اختیار دارد به طور کامل توسعه دهد». این شرکت نروژی تا سال 2009 در ایران فعالیت های نفتی داشت تا این که با هزینه های بسیار و اتهام فساد مواجه شد.
رقابت ایران برای افزایش تولید نفت برای حسن روحانی رئیس جمهور خطرات بسیاری دارد،که کشور را در معامله ای مبتنی بر محدود کردن برنامه هسته ای این کشور در ازای لغو تحریم های غربی با این وعده که سرمایه گذاری خارجی به تقویت اقتصادی کشور منجر خواهد شد، فروخت.
درآمدهای نفتی 25 درصد از بودجه سال آینده ایران را تشکیل می دهد. ایران در شرایطی قصد دارد تولید نفت خود را به حالت گذشته بازگرداند که بهای جهانی نفت به پایین ترین میزان ممکن در چندین سال گذسته رسیده است. بهای نفت خام برنت- شاخص بهای بین المللی نفت، از تابستان 2014 تا دو سوم کاهش داشته است. کاهش شدید بهای جهانی نفت، اقتصاد کشورهای تولید کننده نفت از جمله ایران و ونزوئلا را متضرر کرده است.
سازمان کشورهای صادرکننده نفت[اوپک]، کارتلی متشکل از 13 کشور که ایران را نیز عضو خود می داند، بیش از هر زمانی تضعیف شده است زیرا به واسطه افزایش تولید نفت آمریکا و روسیه، دیگر نمی تواند از طریق کاهش تولید به افزایش بهای نفت کمک کند. ایران و عربستان سعودی، دو عضو پرنفوذ اوپک، در درگیری های مختلف منطقه ای مواضع کاملا متفاوت دارند و اکنون دیگر حتی روابط دیپلماتیک ندارند.
تولید جدید ایران تنها به اشباع بازار که در حال حاضر نیز با مازاد عرضه نسبت به تقاضا مواجه است، منجر خواهد شد که نتیجه مستقیم آن کاهش بهای نفت تا کمتر از 27 دلار در هر بشکه- کمترین میزان در 12 سال گذشته- است.
مسئولان ایرانی می گویند: در ماه گذشته تولید نفت خود را تا 14 درصد افزایش داده و به بیش از سه میلیون بشکه در روز رسانده اند و تصمیم دارند تا پایان سال به هدف خود یعنی افزایش یک میلیون بشکه نفت در روز دست یابند.
ایران بر روی سرمایه گذاری خارجی حساب کرده است. مسئولان صنعت نفت ایران در ماه مارس گذشته با دیپلمات های نروژی درباره سرمایه گذاری در ایران مذاکره کردند.
شرکت های نفتی اروپایی از جمله رویال داچ شل، اینی ایتالیا و توتال فرانسه گفته اند تمایل دارند در ایران سرمایه گذاری کنند، اما نخست باید شرایط کار در آنجا را بدانند. شرکت های نفتی امریکایی از جمله اکسون موبیل کورن و شرکت شورون اعلام کرده اند هنوز در حال بررسی چشم انداز قانونی کار در ایران هستند.
چشم انداز بازگشت شرکت های خارجی به ایران مناظرات ملی بسیاری را به راه انداخته است که منعکس کننده اختلافات گسترده است. تنش ها زمانی که ایران در این ماه نشستی را در لندن لغو کرد- که وزیر نفت ایران تصمیم داشت در انجا شرایط جدید را برای شرکت های انرژی بین المللی برای کار در ایران ارائه دهد- علنی شد.
در پس پرده نیز مقامات نفتی نتوانستند درباره نسخه نهایی قراردادهای جدید به توافق برسند که در نهایت به لغو نشست لندن منجر شد.
هر تاخیری در ارائه قراردادها، چارچوب زمانی شرکت های خارجی را برای بازگشت به ایران به عقب خواهد کشید. ایران به آن شرکت ها نیاز دارد تا به اهداف بلندمدتش برای افزایش تولید نفت خام تا نزدیک به شش میلیون بشکه در روز تا سال 2020 دست یابد و دومین کشور بزرگ تولید کننده نفت بعد از عربستان سعودی شود.
از زمان اعمال تحریم های بین المللی علیه ایران، تهران برای تجهیز حوزه های نفتی اش به پیمانکاران داخلی و چینی وابسته بود، اما تنها شرکت های غربی فن آوری و دانش لازم را برای توسعه و تقویت حوزه های قدیمی تر ایران در اختیار دارد.
البته شرکت های غربی با آمریکا نیز دچار مشکل خواهند شد به عنوان مثال شرکت ملی نفت ایران که دولتی است نمی تواند بانکی را پیدا کند که عملیات های تجاری خود را درلندن ادامه دهد.
زمانی که بیژن زنگنه در سال 2013 وزیر نفت ایران شد، تصویر باشکوهی از تجارت نفت این کشور پس از پایان تحریم های غرب ترسیم و اعلام کرد تولید نفت ایران دو برابر خواهد شد و به سطحی می رسد که از زمان انقلاب 1979 بی سابقه بوده است.
اکنون که تحریم های هسته ای لغو شده اند، سرنوشت اقتصاد فلج ایران و توانایی اش برای پس گرفتن جایگاهش در بازار اقتصاد جهانی به صنعت نفتی وابسته است که با کمبود بودجه روبروست و سیاست زده و به شدت به فن آوری و دانش غربی ها نیازمند است. ایران برای رسیدن به اهداف ترسیم شده زنگنه به سی میلیارد دلار سرمایه گذاری خارجی نیاز دارد، اما در حال حاضر هنوز شرکت های غربی[ برای سرمایه گذاری در صنعت نفت ایران] تردید دارند.
الدار سایتر رئیس شرکت نفت و گاز نروژی استات اویل در مصاحبه ای در این ماه گفت: «هنوز کمی درباره ایران تردید داریم. فکر می کنم زمان بسیاری نیاز است تا ایران بتواند منابعی را که در اختیار دارد به طور کامل توسعه دهد». این شرکت نروژی تا سال 2009 در ایران فعالیت های نفتی داشت تا این که با هزینه های بسیار و اتهام فساد مواجه شد.
رقابت ایران برای افزایش تولید نفت برای حسن روحانی رئیس جمهور خطرات بسیاری دارد،که کشور را در معامله ای مبتنی بر محدود کردن برنامه هسته ای این کشور در ازای لغو تحریم های غربی با این وعده که سرمایه گذاری خارجی به تقویت اقتصادی کشور منجر خواهد شد، فروخت.
درآمدهای نفتی 25 درصد از بودجه سال آینده ایران را تشکیل می دهد. ایران در شرایطی قصد دارد تولید نفت خود را به حالت گذشته بازگرداند که بهای جهانی نفت به پایین ترین میزان ممکن در چندین سال گذسته رسیده است. بهای نفت خام برنت- شاخص بهای بین المللی نفت، از تابستان 2014 تا دو سوم کاهش داشته است. کاهش شدید بهای جهانی نفت، اقتصاد کشورهای تولید کننده نفت از جمله ایران و ونزوئلا را متضرر کرده است.
سازمان کشورهای صادرکننده نفت[اوپک]، کارتلی متشکل از 13 کشور که ایران را نیز عضو خود می داند، بیش از هر زمانی تضعیف شده است زیرا به واسطه افزایش تولید نفت آمریکا و روسیه، دیگر نمی تواند از طریق کاهش تولید به افزایش بهای نفت کمک کند. ایران و عربستان سعودی، دو عضو پرنفوذ اوپک، در درگیری های مختلف منطقه ای مواضع کاملا متفاوت دارند و اکنون دیگر حتی روابط دیپلماتیک ندارند.
تولید جدید ایران تنها به اشباع بازار که در حال حاضر نیز با مازاد عرضه نسبت به تقاضا مواجه است، منجر خواهد شد که نتیجه مستقیم آن کاهش بهای نفت تا کمتر از 27 دلار در هر بشکه- کمترین میزان در 12 سال گذشته- است.
مسئولان ایرانی می گویند: در ماه گذشته تولید نفت خود را تا 14 درصد افزایش داده و به بیش از سه میلیون بشکه در روز رسانده اند و تصمیم دارند تا پایان سال به هدف خود یعنی افزایش یک میلیون بشکه نفت در روز دست یابند.
ایران بر روی سرمایه گذاری خارجی حساب کرده است. مسئولان صنعت نفت ایران در ماه مارس گذشته با دیپلمات های نروژی درباره سرمایه گذاری در ایران مذاکره کردند.
شرکت های نفتی اروپایی از جمله رویال داچ شل، اینی ایتالیا و توتال فرانسه گفته اند تمایل دارند در ایران سرمایه گذاری کنند، اما نخست باید شرایط کار در آنجا را بدانند. شرکت های نفتی امریکایی از جمله اکسون موبیل کورن و شرکت شورون اعلام کرده اند هنوز در حال بررسی چشم انداز قانونی کار در ایران هستند.
چشم انداز بازگشت شرکت های خارجی به ایران مناظرات ملی بسیاری را به راه انداخته است که منعکس کننده اختلافات گسترده است. تنش ها زمانی که ایران در این ماه نشستی را در لندن لغو کرد- که وزیر نفت ایران تصمیم داشت در انجا شرایط جدید را برای شرکت های انرژی بین المللی برای کار در ایران ارائه دهد- علنی شد.
در پس پرده نیز مقامات نفتی نتوانستند درباره نسخه نهایی قراردادهای جدید به توافق برسند که در نهایت به لغو نشست لندن منجر شد.
هر تاخیری در ارائه قراردادها، چارچوب زمانی شرکت های خارجی را برای بازگشت به ایران به عقب خواهد کشید. ایران به آن شرکت ها نیاز دارد تا به اهداف بلندمدتش برای افزایش تولید نفت خام تا نزدیک به شش میلیون بشکه در روز تا سال 2020 دست یابد و دومین کشور بزرگ تولید کننده نفت بعد از عربستان سعودی شود.
از زمان اعمال تحریم های بین المللی علیه ایران، تهران برای تجهیز حوزه های نفتی اش به پیمانکاران داخلی و چینی وابسته بود، اما تنها شرکت های غربی فن آوری و دانش لازم را برای توسعه و تقویت حوزه های قدیمی تر ایران در اختیار دارد.
البته شرکت های غربی با آمریکا نیز دچار مشکل خواهند شد به عنوان مثال شرکت ملی نفت ایران که دولتی است نمی تواند بانکی را پیدا کند که عملیات های تجاری خود را درلندن ادامه دهد.
دوشنبه ۳ اسفند ۱۳۹۴ ساعت ۱۴:۲۴
کد مطلب: 12152