GECF سازمان نیست

به گزارش ميزنفت، دکتر حسن مرادی در مصاحبه با مرکز بین المللی مطالعات صلح نکاتی را در باره GECF بیان کرد که مهم ترین رئوس آن در ادامه می آید:

*اوجک یا سازمان کشورهای صادر کننده گاز یک موافقت نامه ی کالایی است. لذا از نظر حقوق بین الملل یک سازمان بین المللی نیست. یک موافقت نامه ی کالایی بین المللی است مانند همه ی موافقت نامه‌های کالایی و مانند اوپک. اوپک هم از نظر حقوقی یک موافقت نامه‌ی کالایی است. این موافقت نامه ی کالایی قصد دارد فروش و توزیع گاز و مسائل تخصصی صنعت گاز را در جهان و در بین صادرکنندگان سامان دهد. مضاف بر این که در این سازمان یا نهاد برای رعایت مسائل فنی، بحث حمل و نقل، خطوط لوله، مسئله ال ان جی ها و بحث حوزه های مشترک پیش بینی‌هایی شده ، که هر کدام از این موارد قابل توجه است و می تواند مبنای همکاری بلند مدت اعضا و کشورها باشد. بنابراین می توان گفت علی رغم این که از سال 2001 (این سازمان حدود 15 سال پیش استارت خورده است) ولی هنوز در آغاز راه بوده و راه طولانی دارد تا با بتواند به اعضای خود خدمات لازم را ارائه دهد و بتواند جایگاه ویژه ای در جهان پیدا کند. اما در مقایسه با سازمان های منطقه ای که ایران عضو می‌باشد، مانند اکو و دی 8 که ساخته و پرداخته ی کشورهای در حال توسعه است.


*حدود 48 درصد صادرات جهان42 درصد گاز جهان،67 درصد ذخایر،38 درصد انتقال لوله و 85 درصد ان ال جی را این سازمان به عهده دارد. لذا به میزان توانی و به میزان درصدی که از سهم بازار جهانی به همان نسبت هم تاثیرگذار در بازار جهانی است. بنابراین می توان گفت که علی رغم این، برخی کشورها علاقه‌مند تکتازی هستند تا و مسیر را به تنهایی سیر کنند، کسانی که همراه این قافله و کاروان هستند مسیر توام با آرامش، اتحاد، یگانگی و توام با هماهنگی را می پیمایند. در این راستا آنها می توانند در دراز مدت سیاست‌هایی اتخاذ کنند که با هزینه‌ی کمتر دستاوردهای بیشتری داشته باشند و بتوانند قیمت گاز را در جهان سامان دهند.

*از جمله چالش‌هایی این است که برخی کشورها قصد ندارند که با این سازمان هماهنگ شوند و در حقیقت این مسیر را با دوستان خود می پیمایند و تک روی می‌کنند. مهم ترین چالش این است که سازمان بایستی با اجلاس های مربوطه به این هماهنگی کمک کنند. نکته ی دیگر تفاوت بین اوپک و این سازمان این است که در حال حاضر یک دبیرخانه ی دائمی ندارد و تا مدتی بسیاری از اعضا معتقد بودند که ما نباید زیر پای هزینه های مقر دائمی برویم، اما ایجاد مقر امر اجتناب ناپذیری است و به نظر من این سازمان مانند اوپک هم ناگزیر است برای خود یک مقر دائمی ایجاد کند و یکی از چالش هایی که وجود دارد محل ایجاد مقر دائمی است.

*ایران اصولا در بازی سازمان های بین المللی و در روابط بین الملل ضعیف هستیم. علی رغم اینکه بعد از انقلاب کارشناسان زیادی را تربیت شدند، در نقاط مختلف جهان تحصیل کردند و به کشور برگشتند، ولی هنوز مهندسین تصمیم می گیرند. یعنی تصمیمی گیرندگان افرادی غیر از تحصیل کرده های ما در دانشگاه های مختلف دنیا هستند. مثلا در خود wto، سازمان تجارت جهانی (که من تحصیل کرده ی آن هستم ) کمتر در کشور به سراغ من آمدند . در مورد سازمان های بین المللی هم متاسفانه این ضعف جدی وجود دارد و قواعد بازی بین المللی را نمی دانیم. جدا از این اگر قواعد بازی بین المللی را می دانستیم ما نقش بسیار بسیار پررنگ‌تری را در این سازمان ایفا خواهیم کرد و می تواند این سازمان سرکرده ی بقیه ی سازمان ها باشد و یک سازمان کاملا شاخص، متشخص و قابل اعتنا بوده و وضعیت بازار کشورهای عضو خودش را ترقی دهد.

*تعامل بیشتر، رایزنی های بیشتر، دبیرخانه ی قوی، ریاست قوی (که بتواند با یکایک این کشورها مراوده داشته باشد) فرستادن کارشناس و استفاده از نظرات آنها و اطلاعات و دانش فنی خود را به مشارکت بگذاریم می تواند کمک کند.. ایران به تبع در زمینه های ال پی جی و گاز سی ان جی توسعه ی خوبی داشته است و ما در گازسوز کردن خودروها در کشور تجربه ی خوبی داریم. بنابراین تجارب را به کشورهای دیگر هم صادر کنیم و همین امر باعث رونق و توسعه ی روابط بین ما و اعضای این سازمان شود.

 

يکشنبه ۸ آذر ۱۳۹۴ ساعت ۰۷:۱۷