نشست پاریس و آینده عرضه نفت
سیگنال هایی سیاسی برای ترمز نفت
سازمان توسعه و همکاری اقتصادی برآورد کرده است که کشورهای توسعه یافته باید هر سال 62 میلیارد دلار برای کمک به کشورهای درحال توسعه برای مقابله با تغییرات آب و هوایی اختصاص دهند که این رقم دو سوم 100 میلیارد دلاری است که تا سال 2020 میلادی در نشست کپنهاگ تعیین شده بود.
به گزارش ميزنفت، میشل پاترون مشاور ارشد رئیس جمهور آمریکا در امور انرژی و آب و هوا در یادداشتی به تاریخ اول دسامبر نوشت:
طی دو هفته آینده کشورهای سراسر جهان در نشست پاریس شرکت خواهند کرد تا برای دستیابی به توافقی برای مقابله با تغییرات آب و هوایی تلاش کنند. دستیابی به یک توافق موفقیت آمیز تاثیر زیادی بر بازارهای سهام و انرژی جهان خواهد داشت.
با توجه به تجربه های گذشته در ناکامی برای دستیابی به یک توافق جامع بین المللی در خصوص تغییرات آب و هوایی، به نظر می رسد در نشست پاریس دولت ها موضع منعطف تری را نسبت به گذشته اتخاذ کرده اند.
بر اساس سیستم جدید، هر کشوری طرح ملی تعیین شده خود را بر اساس آن چیزی که فکر می کند می تواند طی 10 تا 15 سال آینده به آن دست یابد، ارائه می کند. بیش از 150 کشور جهان، شامل کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه و صادرکنندگان و وارد کنندگان انرژی طرح های خود را ارائه کرده اند. این کشورها در مجموع 90 درصد گازهای گلخانه ای جهان را تولید می کنند.
طرح ها شامل پیشنهادات سیاستی در زمینه برق، حمل و نقل، بخش های صنعتی و جنگلداری است. برخی از این طرح ها کاملا بلندپروازانه است. چین و مکزیک جدول زمانبندی را تعیین کرده اند تا به طور دائمی رشد گازهای گلخانه ای را متوقف کنند.
هند و برزیل تصمیم دارند تا استفاده از سوخت های غیر فسیلی را به طور چشمگیری افزایش دهند. البته بعید به نظر می رشد که اقدامات اولیه کشورهای جهان بتواند نگرانی ها نسبت به افزایش بیش از 2 درجه دمای زمین را برطرف کند.
دستیابی به یک توافق موفقیت آمیز در پاریس می تواند تلاش کشورهای جهان برای مقابله با گرمایش زمین و جلوگیری از تولید بیشتر گازهای گلخانه ای را سر و سامان دهد. البته این توافق هنوز نهایی نشده و اختلافات زیادی بر سر تامین منابع مالی مورد نیاز و درخواست های کشورهای درحال توسعه از کشورهای توسعه یافته و ثروتمند وجود دارد.
سازمان توسعه و همکاری اقتصادی برآورد کرده است که کشورهای توسعه یافته باید هر سال 62 میلیارد دلار برای کمک به کشورهای درحال توسعه برای مقابله با تغییرات آب و هوایی اختصاص دهند که این رقم دو سوم 100 میلیارد دلاری است که تا سال 2020 میلادی در نشست کپنهاگ تعیین شده بود.
فوری ترین تاثیر آن بر بخش انرژی و برق خواهد بود چرا که هرگونه توافقی موجب خواهد شد تا نیروگاه ها برای تولید برق به جای استفاده از زغال سنگ به سوی استفاده از سایر انرژی ها از جمله انرژی های تجدید پذیر، انرژی هسته ای و در برخی موارد گاز طبیعی روی آورند.
سازمان بین المللی انرژی برآورد کرده است که انرژی تجدیدپذیر بزرگترین منبع تامین برق تا سال 2040 میلادی خواهد شد و سهم زغال سنگ از 41 درصد به کمتر از 31 درصد کاهش خواهد یافت.
این روند البته از گذشته نیز آغاز شده است. سال گذشته نیروگاه های جدید بیشتری ساخته شده است که برق را از انرژی های تجدید پذیر تولید می کند. بنابر این سهام شرکتهایی که در زمینه فناوری سبز فعالیت می کنند می تواند در صورت موفقیت آمیز بودن نشست پاریس با افزایش چشمگیری روبرو شود.
تاثیر این نشست بر بازار نفت نیز بستگی به این خواهد داشت که دولتها با چه سرعت و روندی بخواهند تقاضای نفت را کاهش داده و تاثیرات منفی تولید نفت بر محیط زیست را بکاهند. بعید به نظر می رسد که اعلام نتایج نشست پاریس تاثیری فوری بر قیمت جهانی نفت داشته باشد. آن هم در شرایطی که بازار نفت با مازاد عرضه روبرو است. بی شک نتایج نشست پاریس تاثیرات بلندمدتی بر بازار نفت خواهد داشت چرا که این نشست بر سیاست های بخش حمل و نقل در کشورهای مختلف تاثیر گذار خواهد بود. بخش حمل و نقل بیش از نیمی از نفت جهان را مصرف می کند.
بهبود بهره وری مصرف انرژی در خودروها و حذف یارانه سوخت می تواند به طور نسبی تقاضا و مصرف را کاهش دهد و تاثیر زیادی بر وضعیت حمل و نقل داشته باشد. این نشست می تواند بر وضعیت حمل و نقل هوایی نیز تاثیرگذار باشد.
شاید مهمترین عامل تاثیر گذار بر نفت این باشد که توافق احتمالی در پاریس چه تاثیری بر سوخت های جایگزین در حمل و نقل جاده ای خواهد داشت.
یک سیگنال قوی سیاسی از نشست پاریس می تواند موجب افزایش سرمایه گذاری خصوصی و دولتی در حمل و نقل شود. پیشرفت در خودروهای برقی یا هیدروژنی می تواند تاثیر زیادی بر آینده تقاضای نفت داشته باشد. نوآوری های جدید در صنعت خودروسازی جهان می تواند تاثیر زیادی در افت تقاضای سوخت های فسیلی طی سال های آینده داشته باشد.
نشست پاریس می تواند بر طرف عرضه نفت نیز تاثیرگذار باشد. قوانین مربوط به محدود کردن و کنترل گاز متان ، گازی که همراه نفت تولید و سوزانده می شود، و تاثیر آن بر محیط زیست می تواند موجب افزایش هزینه های تولید نفت شود. افزایش فشارهای فعالان محیط زیست بر شرکتهای نفتی می تواند موجب کاهش سرمایه گذاری ها برای اجرای پروژه های تولید و عرضه نفت شود.
طی دو هفته آینده کشورهای سراسر جهان در نشست پاریس شرکت خواهند کرد تا برای دستیابی به توافقی برای مقابله با تغییرات آب و هوایی تلاش کنند. دستیابی به یک توافق موفقیت آمیز تاثیر زیادی بر بازارهای سهام و انرژی جهان خواهد داشت.
با توجه به تجربه های گذشته در ناکامی برای دستیابی به یک توافق جامع بین المللی در خصوص تغییرات آب و هوایی، به نظر می رسد در نشست پاریس دولت ها موضع منعطف تری را نسبت به گذشته اتخاذ کرده اند.
بر اساس سیستم جدید، هر کشوری طرح ملی تعیین شده خود را بر اساس آن چیزی که فکر می کند می تواند طی 10 تا 15 سال آینده به آن دست یابد، ارائه می کند. بیش از 150 کشور جهان، شامل کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه و صادرکنندگان و وارد کنندگان انرژی طرح های خود را ارائه کرده اند. این کشورها در مجموع 90 درصد گازهای گلخانه ای جهان را تولید می کنند.
طرح ها شامل پیشنهادات سیاستی در زمینه برق، حمل و نقل، بخش های صنعتی و جنگلداری است. برخی از این طرح ها کاملا بلندپروازانه است. چین و مکزیک جدول زمانبندی را تعیین کرده اند تا به طور دائمی رشد گازهای گلخانه ای را متوقف کنند.
هند و برزیل تصمیم دارند تا استفاده از سوخت های غیر فسیلی را به طور چشمگیری افزایش دهند. البته بعید به نظر می رشد که اقدامات اولیه کشورهای جهان بتواند نگرانی ها نسبت به افزایش بیش از 2 درجه دمای زمین را برطرف کند.
دستیابی به یک توافق موفقیت آمیز در پاریس می تواند تلاش کشورهای جهان برای مقابله با گرمایش زمین و جلوگیری از تولید بیشتر گازهای گلخانه ای را سر و سامان دهد. البته این توافق هنوز نهایی نشده و اختلافات زیادی بر سر تامین منابع مالی مورد نیاز و درخواست های کشورهای درحال توسعه از کشورهای توسعه یافته و ثروتمند وجود دارد.
سازمان توسعه و همکاری اقتصادی برآورد کرده است که کشورهای توسعه یافته باید هر سال 62 میلیارد دلار برای کمک به کشورهای درحال توسعه برای مقابله با تغییرات آب و هوایی اختصاص دهند که این رقم دو سوم 100 میلیارد دلاری است که تا سال 2020 میلادی در نشست کپنهاگ تعیین شده بود.
فوری ترین تاثیر آن بر بخش انرژی و برق خواهد بود چرا که هرگونه توافقی موجب خواهد شد تا نیروگاه ها برای تولید برق به جای استفاده از زغال سنگ به سوی استفاده از سایر انرژی ها از جمله انرژی های تجدید پذیر، انرژی هسته ای و در برخی موارد گاز طبیعی روی آورند.
سازمان بین المللی انرژی برآورد کرده است که انرژی تجدیدپذیر بزرگترین منبع تامین برق تا سال 2040 میلادی خواهد شد و سهم زغال سنگ از 41 درصد به کمتر از 31 درصد کاهش خواهد یافت.
این روند البته از گذشته نیز آغاز شده است. سال گذشته نیروگاه های جدید بیشتری ساخته شده است که برق را از انرژی های تجدید پذیر تولید می کند. بنابر این سهام شرکتهایی که در زمینه فناوری سبز فعالیت می کنند می تواند در صورت موفقیت آمیز بودن نشست پاریس با افزایش چشمگیری روبرو شود.
تاثیر این نشست بر بازار نفت نیز بستگی به این خواهد داشت که دولتها با چه سرعت و روندی بخواهند تقاضای نفت را کاهش داده و تاثیرات منفی تولید نفت بر محیط زیست را بکاهند. بعید به نظر می رسد که اعلام نتایج نشست پاریس تاثیری فوری بر قیمت جهانی نفت داشته باشد. آن هم در شرایطی که بازار نفت با مازاد عرضه روبرو است. بی شک نتایج نشست پاریس تاثیرات بلندمدتی بر بازار نفت خواهد داشت چرا که این نشست بر سیاست های بخش حمل و نقل در کشورهای مختلف تاثیر گذار خواهد بود. بخش حمل و نقل بیش از نیمی از نفت جهان را مصرف می کند.
بهبود بهره وری مصرف انرژی در خودروها و حذف یارانه سوخت می تواند به طور نسبی تقاضا و مصرف را کاهش دهد و تاثیر زیادی بر وضعیت حمل و نقل داشته باشد. این نشست می تواند بر وضعیت حمل و نقل هوایی نیز تاثیرگذار باشد.
شاید مهمترین عامل تاثیر گذار بر نفت این باشد که توافق احتمالی در پاریس چه تاثیری بر سوخت های جایگزین در حمل و نقل جاده ای خواهد داشت.
یک سیگنال قوی سیاسی از نشست پاریس می تواند موجب افزایش سرمایه گذاری خصوصی و دولتی در حمل و نقل شود. پیشرفت در خودروهای برقی یا هیدروژنی می تواند تاثیر زیادی بر آینده تقاضای نفت داشته باشد. نوآوری های جدید در صنعت خودروسازی جهان می تواند تاثیر زیادی در افت تقاضای سوخت های فسیلی طی سال های آینده داشته باشد.
نشست پاریس می تواند بر طرف عرضه نفت نیز تاثیرگذار باشد. قوانین مربوط به محدود کردن و کنترل گاز متان ، گازی که همراه نفت تولید و سوزانده می شود، و تاثیر آن بر محیط زیست می تواند موجب افزایش هزینه های تولید نفت شود. افزایش فشارهای فعالان محیط زیست بر شرکتهای نفتی می تواند موجب کاهش سرمایه گذاری ها برای اجرای پروژه های تولید و عرضه نفت شود.
دوشنبه ۱۶ آذر ۱۳۹۴ ساعت ۰۹:۳۶
کد مطلب: 10801
